woensdag 27 oktober
Chris Kattan was nergens te bekennen tijdens de aflevering van Saturday Night Live op 23 oktober. Logisch, want de show werd gepresenteerd door Norm Macdonald.
Blijkbaar haten Mr. Macdonald en Mr. Kattan elkaar.
In november 1997 sprak dhr. Macdonald over zijn gevoelens voor dhr. Kattan in een interview met Rolling Stone: ik weet het niet, maar voor mij lijkt hij homoseksueel, zei dhr. Macdonald. Hij beweert dat hij dat niet is, maar ik heb nog nooit gezien dat een man die niet homo is zo homo lijkt. Ik vind hem niet grappig. Wat kan ik zeggen? Heb me nooit laten lachen.
In hetzelfde artikel antwoordde de heer Kattan: Norm maakt het me moeilijk ... Als Norm zegt dat ik homo ben, zet dan in dat ik zeg dat hij een klootzak is.
Hoewel het gekibbel in de druk voor een goede kopie zorgde, zeiden mensen die rond Saturday Night Live waren toen zowel Mr. Macdonald als Mr. Kattan castleden waren, dat het in de show werd overgenomen. Ze hadden een zeer bittere relatie, aldus een bron verbonden aan SNL. Norm zou scheuren [Mr. Kattan] in zijn gezicht. Norm is een rare vent. Als hij iemand niet mag, zal hij dat in zijn gezicht zeggen.
Op zijn beurt stond Mr. Kattan erom bekend Mr. Macdonald te pesten, zelfs enkele minuten voor zendtijd. Dus is hun wederzijdse afkeer van elkaar verantwoordelijk voor de afwezigheid van meneer Kattan tijdens de show van 23 oktober? Een SNL-publicist zei dat het toeval was dat Mr. Macdonald en Mr. Kattan zouden verschijnen in een sketch die werd vermoord na generale repetitie, wat niet ongewoon is.
Bronnen binnen SNL zeiden dat dat waar is, maar rekenden gespannen relaties niet als reden ervoor. Inderdaad, tijdens de SNL-schetsbijeenkomst eerder die week, waren Mr. Kattan en Mr. Macdonald elkaar aan het snipen over de tafel, volgens een bron dicht bij de show. Maar een bron die in de kamer was, zei dat wat er gaande was tussen de twee mannen niet echt snipen was.
Ik zou zeggen dat het goedaardige ribbels zijn, zei de bron. Maar ze hebben heel verschillende stijlen, en wat vaak gebeurt, is dat wanneer iemand een andere stijl heeft dan de gastheer, het moeilijk voor hen is om in de show te komen. Ze begonnen samen aan iets te werken toen duidelijk werd dat Chris niets te doen had. Toch zei een andere SNL-bron dat de heer Kattan niet verrast was dat hij de cut niet haalde. Na de show zei hij: 'Ik wist dat dit een zware week zou worden', zei de bron. Noch de heer Kattan, noch de heer Macdonald reageerden op verzoeken om commentaar.
Mr. Kattan lijkt zijn groove te vinden in de show sinds Mr. Macdonald anderhalf jaar geleden werd verbannen door voormalig NBC West Coast-baas Don Ohlmeyer. Hij speelde altijd de apenman die mensen likte en een hoofddobberende Roxbury Guy, die allebei maar zo ver gingen. De laatste tijd lacht hij veel als de helft (met Cheri Oteri) van het kinky getrouwde stel en als Mango, de exotische danseres die oneindig aantrekkelijk is voor zowel mannen als vrouwen. Zelfs Garth Brooks heeft meegewerkt aan een Mango-schets en beloofde zijn liefde aan de ambiseksuele, luipaardprint-dragende maniak. Als de producers van SNL wat meer lef hadden, hadden ze meneer Macdonald gedwongen boete te doen voor zijn opmerkingen door een liefdesscène te doen met de man die hij als homo beschouwt. Ik bedoel, toch? Vanavond op de SNL herhaling, Dana Carvey en Edie Brickell. [Comedy Central, 45, 18 uur]
Op donderdag 14 oktober ging Geraldine Laybourne voor haar medewerkers van Oxygen Media Inc. om hen een peptalk te geven. De kern van de bijeenkomst was dat het embryonale vrouwennetwerk met internetkabel - dat gepland staat om op 2 februari op TV te worden gelanceerd, in uitstekende staat verkeert en dat het geld nog steeds binnenstroomt.
Maar al snel, op donderdag 21 oktober, werd een belangrijk middagprogrammablok, ka-ching genaamd, in wezen geannuleerd. In plaats van 90 minuten aan dagprogramma's te besteden, worden ka-ching-segmenten gevouwen tot een twee uur durend prime-time programmablok genaamd Pure Oxygen. De opgegeven reden: er is gewoon niet genoeg geld om alles te betalen wat het netwerk van plan was.
Het nieuws stuurde een koude rilling door de Oxygen-staf. Allereerst is ka-ching gefactureerd als een van Oxygen's belangrijkste middagprogrammeerblokken met een gebruiksvriendelijke neiging. Het was bedoeld om functies op de aandelenmarkt, carrières, kleine bedrijven en persoonlijke financiën aan te bieden voor vrouwen die geïntimideerd zijn door financiële zaken en niet worden bediend door shows zoals CNBC's Business Center.
Iedereen was behoorlijk verrast, en ik vraag me af: 'Hoe verschilt Oxygen van andere bedrijven?' zei een medewerker van Oxygen, gecharmeerd van de zogenaamd vrouwelijk-feministische manier van zakendoen van het bedrijf. Maar ik ben nog steeds een gelovige, ik geloof nog steeds in het hele ding. Ik bedoel, is er een goede manier om zoiets te doen? Een woordvoerder van Oxygen zei dat deze dingen gebeuren bij een startup en weigerde zich in te laten met de interne politiek van het bedrijf. [CNBC, 15, 18.30 uur]
Donderdag 28 okt.
Bob Costas beschouwt zichzelf graag als meer dan alleen een man die speelt. Om dat te beseffen, hoef je alleen maar terug te denken aan zijn oude stint op NBC's Later , waar hij iedereen interviewde, van Jimmy Breslin tot Charlie Watts. Dus hij rondt een deal af met HBO om een nieuwe sportinterviewshow à la Real Sports With Bryant Gumbel te produceren. Aangekomen op zijn kantoor net voor de start van de World Series, zei meneer Costas dat hij niet echt kon praten over zijn HBO-discussies.
NYTV had hoe dan ook andere zaken met hem te bespreken: hoe vindt hij het om de stroom van de gespannen postseason-games te moeten onderbreken om huichelachtige voice-over-promo's te doen voor verschillende NBC-producten zoals Third Watch en The Magical Legend of the Leprechauns?
Ik accepteer wat de realiteit van televisie is, zei hij. Ik denk dat de druk om te promoten of de noodzaak om te promoten overal is. Het is een luchtgevecht. Er komen duidelijk meer kabelkanalen en andere netwerken op, en het publiek is als nooit tevoren in fracties verdeeld, en iedereen doet zijn best. Wat een prof!
Mr. Costas zal vanavond de lucht in gaan voor Game 5 van de World Series. Als de Yankees de serie tegen die tijd hebben gewonnen, kun je Friends kijken (die ook vrienden zijn buiten de camera!). [WNBC, 16, 20 uur]
Vrijdag 29 okt.
Het nieuwe televisieseizoen is ruim een maand oud. De Big Four-netwerken - CBS, NBC, ABC en Fox - hebben nog eens 6 procent van hun aandeel in het primetime-publiek verloren in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In totaal trekken ze nu ongeveer 54 miljoen huishoudens per nacht.
Dus de advertentiebureaus die netwerkadvertentietijd kopen voor hun zakelijke klanten, bekijken de Nielsen-beoordelingen voor de nieuwe herfstshows om te zien waar ze minder waar voor hun geld krijgen dan verwacht. De hoofdonderzoeker van J. Walter Thompson, David Marans, voltooide zijn analyse op 22 oktober en deelde zijn mening met NYTV. Oké, dit is wat er niet werkt, begon meneer Marans. Zeker woestenij. Kevin Williamson [maker van Dawson's Creek] ging bij ABC werken in een poging om een beetje WB-gericht te zijn - er een hekel aan hebben! Dat zegt het Amerikaanse publiek. Op NBC zien de cijfers er op het eerste gezicht misschien goed uit voor Stark Raving Mad, maar het publiek is onverschillig en wendt zich gedurende dat half uur af. Wat op Fox niet werkt, is Get Real, Action, Ryan Caulfield: Year One, Harsh Realm. Fox probeert veel edgy dingen, en de zware kijkers die de tv echt beheersen, zeggen: 'Nee, bedankt.' Het spul is misschien te verschillend voor hen.
Een paar dagen na dat interview werden Harsh Realm en Ryan Caulfield: Year One geannuleerd. Aan de positieve kant in televisieland lijken drama's het goed te doen: CBS maakt grote indruk met Judging Amy (15,6 miljoen huishoudens) en familierecht (13,6 miljoen). NBC houdt vrij stabiel met West Wing (12,4 miljoen) en Law and Order: Special Victims Unit (13,7 miljoen) - hoewel de Cold Feet een beetje afzwakt (5,1 miljoen). ABC houdt stand, zij het nauwelijks, met Once and Again (10,3 miljoen).
Vanavond op Cold Feet worden dingen raar vanwege een van de liefdes uit het verleden van een vrouwelijk castlid. [WNBC, 16, 22 uur]
Zaterdag 30 okt.
Je moet Howard Stern de eer geven om op maandag 25 oktober in de lucht te gaan en zijn scheiding van zijn vrouw, Alison, uit te leggen, direct nadat het nieuws de kranten bereikte. Maar een dag later, toen meneer Stern een jonge vrouw in bikini door zijn studio liet dansen, voelde het anders.
In het verleden had je kunnen zeggen dat zijn wellustige manieren slecht waren omdat hij trouw getrouwd was. Er was een barrière tussen hem en de vrouwen in zijn studio, wat de situatie inherent dramatisch en interessant maakte. Met elke nieuwe vrouw die bereid was zich voor hem uit te kleden, kon het publiek luisteren (of kijken, op E!) terwijl de presentator wanhopig probeerde de verleiding te weerstaan. Wat is het probleem? Meneer Stern zou deze vrouwen zonder schuldgevoel mee naar huis kunnen nemen. Dat is best eng. Maar nogmaals, niemand heeft een beter gevoel voor zijn publiek dan meneer Stern, dus het zal interessant zijn om te zien hoe hij zichzelf verlost. Vang de oude Howard vanavond op The Howard Stern Radio Show met gasten Tom Arnold en David Wells. [WCBS, 2, 23.30 uur]
zondag 31 okt
Het is Halloween. Kijk Levend begraven. Een dode man komt weer tot leven om wraak te nemen op de vrouw die hem heeft vermoord. [WWOR, 9, 20.00 uur]
maandag 1 nov
BNN, dat vanuit een loft aan Park Avenue documentaire segmenten produceert voor allerlei kabelzenders, hield op 21 oktober een forum over de toekomst van televisie in het internettijdperk aan Columbia University en netwerktelevisie werd dood verklaard. Misschien is dat de reden waarom het beste op tv vanavond de herhalingen van Taxi zijn - vier uur van hen - op Nickelodeon. [Nickelodeon, 18.00 uur, 21.00 uur]
dinsdag 2 nov
Ed Zwick en Marshall Herskovitz, de uitvoerende producenten van Once and Again, hielden zich net zo onopvallend als de slimmere daders van NYPD Blue, terwijl producer Steven Bochco de ether inging om te klagen over ABC's idee om hun show in de gebruikelijke NYPD Blue-tijd te houden slot (een idee dat uiteindelijk in het water viel). Maar de heer Zwick, die samen met Thirtysomething was opgericht, mopperde in het geheim over de beschuldigingen van de heer Bochco dat ABC de voorkeur gaf aan Once and Again omdat zijn moedermaatschappij, de Walt Disney Company, een eigendomsclaim op de show heeft. Hun waardering voor de show is gebaseerd op de verdiensten en de prestaties, zei dhr. Zwick. Ik bedoel, inderdaad, ze zijn mede-eigenaar van de show. Maar dit is geenszins een volledige ABC-show. Dus die samenzweerderige invalshoek, eh, eh, hoewel het enige invloed kan hebben op beslissingen, is het zeker niet doorslaggevend.
Maar meneer Zwick zei dat er geen wrevel is tussen hem en meneer Bochco.
We zijn allemaal volwassenen, zei meneer Zwick. We zijn allemaal aan beide kanten van deze situaties geweest, meer dan eens. We weten hoe de wereld werkt, en Steven ook.
Vanavond in Once and Again, met in de hoofdrol Sela Ward en Billy Campbell, speelt Eli in een honkbaltoernooi en zal hij zeker naar huis gaan in een S.U.V. [WABC, 19, 22 uur]
Home Movie Met Peter Bogdanovich
Judy Garland's eerste niet-muzikale rol als volwassene was de tweede film op rij, geregisseerd door Vincente Minnelli, na hun populaire rond de eeuwwisseling gekleurde musical Meet Me in St. Louis. Het werd uitgebracht in hetzelfde jaar dat hij haar eerste echtgenoot werd, een jaar voordat hun dochter Liza Minnelli werd geboren. De nu weinig bekende zwart-witfilm, met in de hoofdrol een van de meest sympathieke, charmante jeugdige hoofdrollen uit de jaren 40, Robert Walker, als korporaal van het Tweede Wereldoorlog-leger met 48 uur verlof in New York City, is een werkelijk heerlijke, ontroerend liefdesverhaal-1945's enigszins fabelachtige The Clock [maandag 1 nov. Turner Classic Movies, 82, 16.00 uur; ook op videocassette] .
De titel heeft verschillende betekenissen, waarvan de meest letterlijke de grote ronde klok in de legendarische Grand Central Terminal van Manhattan is, waar de twee geliefden elkaar bij toeval ontmoeten, de noodlottige willekeur die wordt benadrukt door de enorme en overvolle omgeving. De Grand Central-klok is ook de plek waar de geliefden elkaar weer vinden, nadat ze het contact met een andere menigte hebben verloren, in wat waarschijnlijk de meest ontroerende romantische reeks is. Een nog grotere klokreferentie wijst erop dat de verloftijd van de jonge soldaat strikt beperkt is tot twee korte dagen. Maar wat een leven verstrijkt in die korte uren - ironie in de titel brengen - aangezien tijd nergens meer relatief is dan in zaken van het hart.
Met een strak script van romanschrijver Robert Nathan en Joseph Schrank, helder geschoten door ervaren cameraman George Folsey, biedt de film geweldige uitvoeringen, niet alleen van de twee sterren, maar ook van briljante acteurs als de beminnelijke James Gleason met New York-accent die een filosofische melkboer doet, en Keenan Wynn als een gelukkige dronkaard. Producer-tekstschrijver Arthur Freed - wiens eenheid beroemd werd door het maken van de beste MGM-musicals - deed heel weinig drama's, dit was zijn eerste, want het was van Minnelli. (In feite, terwijl The Clock de 20e speelfilm van Garland was, was het pas de vijfde van de regisseur.)
Maar Minnelli toont onmiddellijk flair voor een soort verhoogd realisme, met zachte, maar stevige controle over een episodische structuur, gedenkwaardig in later werk als The Bad and the Beautiful en Some Came Running. Hoe fantastisch Garland ook is in The Clock, op 22-jarige leeftijd is het triest om te beseffen dat ze geen ander dramatisch werk heeft gedaan tot bijna tien jaar later in A Star Is Born, toen drie meer volwassen dramatische uitvoeringen en haar carrière voorbij was.
Dit alles maakt The Clock nog kostbaarder, uniek in zijn soort, een moment in de geschiedenis van het land en in de films ', die elkaar kruisen om een krachtig nostalgisch evenement te creëren: Judy Garland en Robert Walker als twee archetypisch gemiddelde, onschuldige Amerikaanse kinderen , gevangen in een tijd van oorlog, samengebracht door een liefde die niet alleen levendige hoop belooft, maar ook een soort onsterfelijkheid. Dat Minnelli en Garland hier als koppel waarschijnlijk het gelukkigst waren, draagt ook bij aan de geladen magische sfeer die de foto uitstraalt. De man en vrouw werkten opnieuw samen aan drie van Garland's volgende vier films - Ziegfeld Follies, Till the Clouds Roll By en The Pirate - hun laatste combinatie van een vaak aansprekende Gene Kelly-Cole Porter-musical, hoewel geen succes. Ze scheidden in 1951, maar bleven bevriend tot haar betreurenswaardige dood 18 jaar later op 47-jarige leeftijd.
Tragisch genoeg stierf Robert Walker ook in 1951 op 32-jarige leeftijd; noch voor noch na The Clock kreeg hij bijna net zo'n goede rol of regisseur - tot vlak voor zijn dood toen Alfred Hitchcock hem castte als de enorm persoonlijke psychopathische moordenaar in zijn spannende klassieker Strangers on a Train . Walker gaf een opvallende, buitengewoon gelaagde uitvoering, een van de beste in al het werk van Hitchcock. De acteur was net klaar met een andere complexe vertolking in Leo McCarey's diep gebrekkige My Son John toen een plotselinge hartaanval hem doodde. The Clock is dan ook het romantische hoogtepunt in de carrières van drie van Hollywoods meest getalenteerde en waardevolle artiesten, van wie er slechts één leefde om zijn potentieel te bereiken.
