De band treedt op met Bob Dylan in 1974. (Van links naar rechts: Rick Danko (bas), Robbie Robertson (gitaar), Bob Dylan (gitaar), Levon Helm (drums))Wikipedia Eind augustus 1968 zou een succesvolle, jonge Canadese songwriter genaamd Robbie Robertson gaan zitten om deel te nemen aan een van de meest belachelijke daden van culturele toe-eigening in de muziekgeschiedenis. Zijn onderwerp was een bijzonder pijnlijk moment in de Amerikaanse geschiedenis, verteld vanuit het perspectief van een groep die genadeloos geweld had meegemaakt door toedoen van de Amerikaanse federale overheid, uitgedrukt in de vorm van een rock-'n-rollnummer. In die tijd wist Robertson zo weinig over de groep waarover hij zong - het was tenslotte niet zijn cultuur - dat hij zijn plaatselijke bibliotheek zou moeten bezoeken om erover te lezen voordat hij begon te schrijven.
Maar op de een of andere manier werkte zijn lied. Zoals zoveel daden van culturele toe-eigening uit het verleden vormde een gebrek aan vertrouwdheid of een oprechte verbinding met de betrokken tradities nauwelijks een belemmering voor commercieel of kritisch succes. Het nummer was een enorme hit die tientallen jaren heeft geduurd, zelfs covers ervan zouden zo hoog als # 3 in de Billboard-hitlijsten worden bereikt. En het enige dat verbluffender is dan het succes ervan, is dat niemand het erg lijkt te vinden of er last van heeft dat de songwriter schreef over een zaak die niet van hemzelf was, dat hij letterlijk de banier van iemand anders opnam.
Hoewel dit misschien een vreemde manier lijkt om het algemeen geliefde nummer te beschrijven en te contextualiseren De nacht dat ze oude Dixie neerreden door The Band, met behulp van de steeds militantere normen van culturele toe-eigening van vandaag, is het absoluut waar.
Culturele toe-eigening, goed gedefinieerd, is de exploitatie of coöptatie van een cultuur waartoe men geen rechtmatig erfgoed heeft. Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Afhankelijk van met wie je praat, is het Katy Perry een kimono dragen in haar optreden bij de American Music Awards. Het is Elvis die zwarte muziek populair maakt en obsceen rijk wordt in het proces. Volgens een boze student in San Francisco kan het zijn je haar laten groeien tot dreadlocks . Alleen dit jaar, er ontstond een enorme controverse in de kunstwereld over de vraag of een witte schilder een schilderij zou kunnen tonen over de dood van Emmett Till.
De vraag is dan: wie denkt Robbie Robertson wel dat hij is, die probeert te praten over de benarde situatie van de arme pachters van Dixie?
Overweeg: hij is geen Amerikaan. Hij komt niet uit het zuiden. Zijn lied gaat ook niet over een winnaar van de geschiedenis. Hij vertolkt de stem van de arme blanke zuiderling, gebruikt als kanonnenvoer in een oorlog die de meesten van hen nooit wilden; hij zingt over een deel van het land dat is gedecimeerd door de troepen van Sherman, een wereld die Drew Gilpin Faust de Republiek van het Lijden zou noemen. Erger nog, volgens latere auteursrechtelijke geschillen, gelooft een bijdrage aan het lied (die Southern was) dat hij niet volledig werd gecrediteerd voor wat hij voor het project had gebracht.
Robertson geeft ook veel hiervan toe. Hij zou zelfs zeggen dat hij deze thema's van zijn liedjes juist koos omdat hij dacht dat ze goed zouden klinken als ze uit de stem van Levon Helm komen, de symbolische Amerikaan en Zuiderling in The Band. Over nog een van zijn liedjes over het zuiden zou hij zeggen dat hij als kind gewoon onder de Mason-Dixon-lijn was gereisd en de plek begon te plunderen voor thema's en persoonlijkheden en ideeën om te gebruiken in zijn streven naar rocksterrendom. Net zo Robertson zei tegen Amerikaanse songwriter over een bezoek aan Tennessee,
Terwijl ik daar was, verzamelde ik alleen maar beelden en namen, en ideeën en ritmes, en ik was al deze dingen aan het opslaan … ergens in mijn gedachten. En toen het tijd was om te gaan zitten en liedjes te schrijven, toen ik naar de zolder reikte om te zien waar ik over ging schrijven, was dat wat er was. Ik voelde gewoon een sterke passie voor de ontdekking om daarheen te gaan, en het opende mijn ogen, en al mijn zintuigen werden overweldigd door het gevoel van die plek. Toen ik ging zitten om liedjes te schrijven, was dat alles wat ik kon bedenken ...
Nogmaals, om te betogen dat we boos zouden moeten zijn over de toe-eigening van de zuidelijke cultuur - a slavenbezittende cultuur— lijkt misschien absurd, maar we zijn de verontwaardiging over toe-eigening al zo ver begonnen dat het stellen van deze vraag nu bijna te laat lijkt. Waarom zou niet moeten Amerikaanse zuiderlingen hebben net zo'n goede zaak om te protesteren tegen The Night They Drive Old Dixie Down? Studenten van Oberlin hebben boycotte de slaapzaalcafetaria over haar beslissing om sushi te serveren (toegeëigend uit Japan), studenten aan de Universiteit van Ottawa kunnen een yogales laten annuleren (toegeëigend uit India) en een burrito-kar in Portland werd stilgelegd omdat ze receptideeën en kooktips kregen tijdens een reis naar Mexico. Nog maar een paar maanden geleden durfde een redacteur in Canada, waar Roberston vandaan komt, te suggereren dat kunst die geïnspireerd is op of een andere cultuur dan de eigen cultuur vastlegt, een speciale prijs verdiende, en zijn collega's eigenlijk probeerde hem van zijn beroep te verdrijven. Een collega-redacteur die zijn idee goedkeurend twitterde, was dat ook!
Dus waarom protesteren Amerikaanse zuiderlingen niet om The Night They Drove Old Dixie Down van de radio te verbannen? Om te eisen dat de Grammy's de Lifetime Achievement Award van The Band intrekken?
Omdat Robertsons humaniserende, enigszins apolitieke portret van verlies, pijn en verwarring bij de ineenstorting van de Confederatie in de laatste dagen van de burgeroorlog een verbazingwekkende artistieke prestatie is. Zo ook het laatste live optreden dat was perfect vastgelegd en bevroren in de tijd door de documentaire van Martin Scorsese De laatste wals .
Te denken dat de steeds strengere en agressievere normen van culturele toe-eigening van vandaag - als ze eerlijk worden toegepast - zouden voorkomen dat het nummer wordt geschreven? Dat volgens deze regels van erfgoed het enige waar Robertson over zou mogen schrijven het perspectief is van een inheemse Canadees? Ik huiver bij de gedachte.
Gelukkig is dit allemaal niet gebeurd. The Night They Drove Old Dixie Down is momenteel veilig en wordt algemeen beschouwd als een van de grootste nummers in de geschiedenis van de Amerikaanse muziek. Zoals het hoort te zijn.
Het probleem met het controleren van politieke correctheidskwesties zoals culturele toe-eigening is niet dat het mensen beschermt. We moeten allemaal proberen beleefd, respectvol en begripvol te zijn, vooral tegenover groepen die anders zijn dan wij en die in het verleden oneerlijk zijn behandeld. De instincten erachter zijn goed. Het probleem met politieke correctheid is dat door deze bescherming op te leggen - door sociale druk en zelfs schaamte te gebruiken om codes af te dwingen over wat wel en niet oké is - het fundamenteel onderdrukkend wordt. Dat je, door te proberen een slecht doordacht thema in een video van Katy Perry te voorkomen, de kiemen vertrapt van een briljante, riskante artistieke expressie van iemand anders. En je ontneemt mensen de mogelijkheid om nieuwe culturen te leren kennen en bij te dragen aan een vrije uitwisseling tussen hen.
Het idee dat een romanschrijver een boek zou schrijven over het liefdesverhaal tussen een analfabeet concentratiekamp bewaker en de 15-jarige jongen met wie ze een affaire had (sorry, verkrachten) is beledigend voor woorden. Dat de schrijver een blanke Duitse man was, maakt het waarschijnlijk nog erger. Toch op de een of andere manier De lezer werken. Het is briljant en ontroerend en doet wat alle grote kunst moet doen: het zet ons aan het denken over wat het betekent om mens te zijn. Dat is het punt: je weet nooit wat gaat werken of wie iets kan laten werken totdat het gebeurt.
Mijn redacteur heeft eerder tegen me gezegd: het is niet wat een boek is - wie het heeft gemaakt, wat de bedoelingen zijn - het is wat een boek is doet. En The Night They Reed Old Dixie Down doet iets. Het legt iets zo volledig vast, creëert zo'n levendige illusie dat het voor veel mensen een verrassing is wie het heeft gemaakt. Het doet wat Robertson van plan was te doen.
Als The Night They Drive Old Dixie Down dat niet had gedaan, als het afgezaagd of gevoelloos was, zouden we trouwens niet in de rij hoeven te staan om ze te beschuldigen van culturele toe-eigening. We hebben al genoeg taal om slechte of middelmatige kunst te beschrijven. Om die reden is het interessant om te luisteren naar Joan Baez's hitparade cover van het lied dat, toevallig, het verdriet en de pijn van het lied volledig mist, het zingend alsof het een leuk kerkkoor ravotten is (het krijgt ook de tekst mis). En als gevolg daarvan is het grotendeels uit het geheugen verdwenen, terwijl het originele nummer populair blijft.
Ik vermoed dat we Robertson en The Band een pass geven omdat we diep van binnen weten dat culturele toe-eigening - als het goed wordt gedaan, als het goed wordt gedaan - heet eigenlijk kunst. En als we niet te druk bezig zijn met het zoeken naar verontwaardiging op internet om naar de kunst zelf te kijken, weten we dat het eigenlijk iets heel krachtigs en belangrijks is.Zoals Ralph Gleason zou schrijven Rollende steen over The Night They Drive Old Dixie Down in 1969, het is bijna onwerkelijk hoe goed het nummer is - het is beter in het vastleggen van de persoonlijke kosten van de val van die gebrekkige, gebroken zaak dan welk geschiedenisboek of primaire bron dan ook.
Niets dat ik heb gelezen, zei hij, mee naar huis genomen het overweldigende menselijke gevoel voor geschiedenis dat dit nummer doet... Het is een opmerkelijk nummer, de ritmische structuur, de stem van Levon en de baslijn met de drumaccenten en dan de zware close harmony van Levon, Richard en Rick in het thema, het onmogelijk maken dat dit geen traditioneel materiaal is rechtstreeks van die winter van 1865 tot vandaag van vader op zoon doorgegeven.
Maar als Robertson dit had gedaan voor de slavenervaring, is er dan een kans dat we hem - in welk tijdperk dan ook - ermee weg zouden laten komen?Culturele toe-eigening is geen beschuldiging die je selectief moet kunnen toepassen. Betekent het feit dat Robertson schreef over een groep waar strijders voor sociale rechtvaardigheid of politiek correcten veel om geven, dat hij een vrijbrief krijgt? Culturele toe-eigening is uitbuitend en slecht of niet.
Lionel Shriver binnen haar controversiële toespraak op het Brisbane Writers Festival ter verdediging van culturele toe-eigening zou beweren dat dit precies is waarvoor kunst is ontworpen, wat het zou moeten doen. Verwijzend naar sombrero's als een bijzonder onsmakelijk voorbeeld van toe-eigening, zei ze: De moraal van de sombrero-schandalen is duidelijk: het is niet de bedoeling dat je de hoeden van andere mensen probeert. Maar daar worden we toch voor betaald, nietwaar? Stap in andermans schoenen en pas hun hoeden.
Ze kiest bewust een provocerend voorbeeld, maar ze heeft geen ongelijk. Daar is kunst voor. Om onszelf en andere mensen te ontdekken.
De schrijver Roxane Gay onlangs geklaagd over de nieuwe serie van HBO (een show die nog niet eens uit is en al wordt beschuldigd van toe-eigening) die een wereld voorstelt waarin de slavernij niet werd afgeschaft na de burgeroorlog door te wijzen op alle andere alternatieve geschiedenissen die de schrijvers hadden kunnen kiezen. Waarom geen alternatieve geschiedenis over indianen of als Mexicanen de Mexicaans-Amerikaanse won, vraagt ze? (Ik zou vragen waar haar verontwaardiging is over The Man in the High Castle, dat een wereld voorstelt waarin de Japanners en Duitsers de Tweede Wereldoorlog hebben gewonnen.) Maar dat is het punt - de artiesten kozen deze. En we moeten iedereen aanmoedigen om ook aan te pakken wat ze willen, en we mogen ook niet de achtergrond laten beperken wie beslist om het te proberen.
En van dit argument dat culturele toe-eigening lokale of meer verdienstelijke stemmen overstemt: hoeveel beter gekwalificeerde bands waren er om te schrijven over de val van het Zuiden in 1968? Lynyrd Skynyrd was in de buurt en ging sterk. Hoeveel getalenteerde historici en redenaars hadden geprobeerd uit te leggen waar en wat de verloren zaak was gekomen? Alles kwam pijnlijk kort. Het was een buitenstaander die het voor elkaar had gekregen, het was een man die een paar uur naar de bibliotheek ging en het op muziek zette waar hij bijna een jaar aan had gewerkt en er ontstond magie. Hij zag het eenvoudiger en menselijker dan degenen die hun leven hadden doorgebracht in de complexiteit van de bomen en het bos uit het oog verloren.
Het is niet stelen of plunderen om dingen die je inspireren in één cultuur te nemen en ze aan te passen en te veranderen om je eigen expressie te bevorderen. Het is een recht. Het is de essentie van kunst. En het is een recht om in beide richtingen te worden uitgebreid.
Elvis zou zwarte muziek in rock-'n-roll moeten kunnen veranderen, net zoals Rick Ross zijn carrière als correctionele officier zou moeten kunnen overstijgen om elk beeld te krijgen dat hij leuk vindt als rapper, net zoals Idris Elba zou moeten zijn en een badass zou kunnen zijn James Bond, net zoals Lin-Manuel Miranda terecht wordt geprezen omdat hij doet wat hij wil met Alexander Hamilton en net als de roman van Stephen L. Carter De beschuldiging van Abraham Lincoln kreeg terecht gloeiende lof. De band zou als Canadezen in staat moeten zijn om bij Muscle Shoals hun voeten in de modder te graven en daar inspiratie op te doen, net zoals de grootste beatmakers van hiphop zich vrij zouden moeten voelen om te lenen van Steely Dan (zoals Kanye deed) of The Doors (zoals Jay Z deed) en elk nummer opnieuw te maken waarvoor ze wettelijke toestemming hadden gekregen om te samplen (dat was Puffy's enige fout met Every Breath You Take - niet dat het culturele toe-eigening was).
Hieruit creëren we mooie dingen, dat 1+1=3, en dat we leren en worden blootgesteld aan nieuwe perspectieven. En als dit af en toe met slechte smaak of obsceen winstgevend wordt gedaan, nou, daar hebben we inkomstenbelasting voor. (Elvis, voor wat het waard is, betaald) een belastingtarief van maar liefst 94% voor de meeste van zijn gloriedagen. Men hoopt dat de winst van Joan Baez' vreselijke cover van Dixie rechtstreeks naar Uncle Sam ging.)
NAAR muziekcriticus zou zeggen: van de nacht dat ze Old Dixie daar naar toe hebben gereden,
Het is moeilijk voor mij om te begrijpen hoe een Noorderling, opgegroeid in een heel andere oorlog dan die van Virgil Kane, naar dit nummer kon luisteren zonder te merken dat hij veranderd was. Je kunt niet onder de waarheid van de zanger uit komen - niet de hele waarheid, maar zijn waarheid - en de kleine autobiografie dicht de kloof tussen ons.
Dat is waar culturele toe-eigening bij uitstek geschikt voor is. En daar hebben we nog veel meer van nodig. Voor alle problemen. Elke zaak en elke gemeenschap verdient iets zo goed als The Night They Drove Old Dixie Down, verdient veel van hen. Omdat het een geweldige manier is om kloven te dichten en empathie te creëren, zelfs voor mensen voor wie je het anders misschien niet zou voelen (a la mensen die vochten voor het zuiden). Zo genereren we begrip en een nieuwe, betere, gedeeld cultuur.
Als iemand de pijn van de binnenstad kan vastleggen en aan de wereld kan overbrengen op een manier die mensen verandert, als iemand de subtiele steken van systemische onderdrukking of schending kan verwoorden, als iemand de hopeloosheid van het ouder wordende Midden-Amerika kan overbrengen, als iemand dat kan leer ons hoe het voelt om een buitenstaander te zijn of hoe trauma bij een persoon blijft, who cares wie is de persoon die het zegt?
Als ze het kunnen, zoals de Canadese schrijver Hal Niedzviecki ik eerder noemde, kwam hij in de problemen omdat hij suggereerde - als ze deze onmogelijke maar belangrijke taak kunnen volbrengen om zelfs de kleinste gaten te dichten door middel van toe-eigening - moeten we hun geloofsbrieven niet in twijfel trekken, we zou ze een prijs moeten geven.
Ryan Holiday is de bestsellerauteur van Ego is de vijand . Ryan is een grote redacteur voor de Braganca, en hij woont in Austin, Texas.
Hij heeft dit ook in elkaar gezet lijst van 15 boeken waar je waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord, dat zal je wereldbeeld veranderen, je helpen uitblinken in je carrière en je leren hoe je een beter leven kunt leiden.
Ook door Ryan Holiday:
- Vroeger zetten we standbeelden op, nu breken we ze gewoon af
- Ik heb geholpen bij het maken van het Milo Trolling Playbook. Je zou moeten stoppen er meteen in te spelen.
- Hoe de online 'diversiteitspolitie' zichzelf verslaat en ons allemaal veel slechter af laat
- We leven in een wereld na schaamte - en dat is geen goede zaak
- We hebben geen nepnieuwsprobleem - wij zijn het nepnieuwsprobleem
- Wil je Amerika echt weer groot maken? Stop met het lezen van het nieuws.
- De echte reden waarom we moeten stoppen met proberen ieders gevoelens te beschermen
- Dit is de uitgeholde wereld die de cultuur van verontwaardiging heeft gecreëerd
