'The Zookeeper's Wife' is een meeslepend verhaal over fascisme en bont

Schattige dieren in gevaar, nazi's en Jessica Chastain die onbevreesd een Pools accent aanpakken dat zwaar is van paprika, zijn de ingrediënten van het Holocaust-drama De vrouw van de dierenverzorger. Ze stollen niet altijd comfortabel in een verhaal dat soepel genoeg is om je meer dan twee uur geklonken te houden, maar ze verdienen wel een A voor hun inspanningen om nog een voetnoot uit de archieven van de Tweede Wereldoorlog tot leven te brengen over dappere weerstanden van tirannie die alles riskeren om meer dan 300 onschuldige Joden in het getto van Warschau te helpen aan de gevaren van Duitse wreedheden te ontsnappen. Het brandt niet door het geweten en achtervolgt je voor altijd zoals Schindler's Lijst, maar ondanks zijn relaxte onwil om te schokken en te schrikken, is het nooit triviaal of saai. Na het einde van de oorlog in 1945 herbouwden ze de dierentuin van Warschau, die tot op de dag van vandaag een toeristische attractie is. De rol die het speelde bij het verslaan van de nazi's is fascinerend. Laten we eerlijk zijn: de details van elk waargebeurd overlevingsverhaal in het slechtste hoofdstuk in de geschiedenis van de 20e eeuw zijn het vertellen waard, hoe vaak je het ook vertelt.

De vrouw van de dierenverzorger beslaat zeven jaar in het heroïsche leven van Antonina Zabinski (gespeeld met een geïnspireerd gebrek aan Amerikaanse glamour door mevrouw Chastain, die ook co-produceerde) en haar man Jan (stoïcijnse Belgische acteur Johan Heldenbergh), eigenaren van de dierentuin van Warschau. In 1939, toen de nazi's Polen binnenvielen, zetten ze zich in voor de bescherming van zowel hun geliefde dieren als hun Joodse vrienden en buren. Het scenario van Angela Workman, gebaseerd op het bestsellerboek van Diane Ackerman uit 2007, beschrijft de effecten die de oorlog had op de bewoners van de dierentuin, zowel dieren als mensen. Dierenliefhebbers zullen gegarandeerd reageren op scènes zoals betrouwbare leeuwenwelpen en krijsende apen, gedesoriënteerd en doodsbang door Hitlers bommen, en een babykameel die verdwaald is en doelloos door de dierentuin rent zonder zijn moeder. Terwijl kleurrijke papegaaien en woedende tijgers hun kooien ontvluchten in het lawaai en de verwarring van de oprukkende tanks, proberen trouwe bewakers die al jaren in dienst zijn van de Zabinski's een gigantisch nijlpaard te begraven. Dan, tegen 1940, zijn het de mensen wiens leven in gevaar is. Zonder ook maar één gedachte aan heldhaftigheid of moed, veranderen de Zabinski's hun toevluchtsoord voor dieren in een menselijk toevluchtsoord, veranderen ze hun kelder in een Anne Frank-achtige schuilplaats voor de gevangenen die ze redden van achter de muren van het getto, terwijl ze tegelijkertijd proberen hun proberen een geheim te bemachtigen voor Lutz Heck (een zachtaardige dreigende Daniel Brühl), Hitlers vooraanstaande zoöloog, die voorstelt de dieren onderdak en veiligheid te geven in een Duitse dierentuin tot de oorlog voorbij is, naïef te weigeren te denken dat de oorlog uiteindelijk ook Duitsland zou kunnen vernietigen. In werkelijkheid wil Lutz, tot verdriet van de Zabinski's, gewoon dat de overgebleven dieren worden gedood en gevuld door een taxidermist, op bevel van de nazi-propagandaminister Josef Goebbels.

Regisseur Niki Caro herschept de laatste jaren van de oorlog aan het Europese front met een overtuigende nauwkeurigheid, van het lot van de dieren en de bijna-detectie van de gasten in de kelder tot de gevangenneming van de dierenverzorger en de evacuatie van het getto van Warschau. is alarmerend en diep ontroerend. Helaas heeft mevrouw Chastain, voor een rol die rijk is aan mogelijkheden voor emotioneel vuurwerk, weinig anders te doen dan pijn te doen voor de dieren die ze Sweetheart noemt en de slechte Lutz te paaien, die om haar smacht. Mr. Bruhl doet er alles aan om van Lutz zowel een oorlogsslachtoffer als een wreed nazi-cliché te maken, maar zijn driedimensionale karakterboog wordt nooit volledig onderzocht. In dezelfde geest heeft de meest onthullende emotionele scène van mevrouw Chastain niets te maken met de oorlog, maar in plaats daarvan het redden van het leven van een babyolifant. Ze is een krachtige en toegewijde acteur, maar uiteindelijk zijn het de dieren die de emoties overwinnen en zorgen voor de spanning in De vrouw van de dierenverzorger.