Frieze installeerde zich op zijn gebruikelijke plek in het Londense Regent’s Park voor een nogal ingetogen viering van het 20-jarig jubileum. Er was geen vuurwerk; de verjaardag werd nogal stil aangekondigd onder het bordje bij de ingang en daarna niet meer gezien of genoemd. De golvende wind en de oktoberregen die op de doorschijnende tenten tikten, waren de omvang van het stampen van wat voelde als gewoon weer een jaar. En ik veronderstel dat het gewoon weer een jaar was, maar zoals altijd waren er uiteindelijk genoeg pittige wow-factor-items om al het sjokken de moeite waard te maken.
Beginnend met Frieze London, baande ik me methodisch een weg door de beurs van sectie A tot H, hoewel verwarrend genoeg de hoofdingang begon bij sectie E. Van A tot en met E werd werk van blue chip-kunstenaars prominent tentoongesteld: Galerie Krinzinger op A3 presenteerde werken van Marina Abramović, Cristea Roberts op A6 had Julian Opie, Grayson Perry was te zien bij Victoria Miro (C18) en Barbara Chase-Riboud was te zien bij Hauser & Wirth (D5). Er waren natuurlijk veel schilderijen en andere gemakkelijk verkoopbare werken, hoewel er in het nieuwe meer risico's werden genomen Fries “Artist-to-Artist” sectie aan de achterkant van A en B. Hoewel slecht aangegeven, was een pakkend videowerk van Ayoung Kim, genomineerd door Haegue Yang, onmisbaar en toonde een computerspel waarvoor je niet echt was uitgenodigd om te spelen.
Veel galerijen deden dramatische pogingen om de aandacht te trekken in wat, zoals gewoonlijk, een gulzigheid van dingen om te zien was. Eén hokje was bedekt met slakken, een ander met kamerbrede krabbels. In de stands van E-F waren veel van de grote, opvallende stukken te vinden die indruk maakten op de binnenkomst. David Kordansky presenteerde de buitenaardse prismasculpturen van Fred Eversley die het beeld vervormden als carnavalsspiegels, naast grootschalige prints van Deanna Lawsons gedurfde en eigenzinnige foto's van naakte zwarte vrouwen. Gagosiaans tentoongesteld Bloemenlekkernijen van Damien Hirst direct tegenover de toegangsweg. Maar ondanks het overwicht van deze opvallende lekkernijen, was het beste van Frieze London te vinden in het uiterste oosten van de tent, in de Focus-sectie.
Focus wordt gesponsord door Stone Island en toont uitsluitend galerieën jonger dan twaalf jaar oud om experimenten aan te moedigen. Het heeft een jonge, frisse en opwindende uitstraling, met werken gepresenteerd door galerieën als Marfa' in Beiroet , Crisis in Lima en Dawid Radziszewski in Warschau. Een menigte verzamelde zich rond H1 (Berlijns Heidi en Athenes Hot Wheels) waar een film op een onaangenaam groot scherm werd vertoond: een korte film van 24 minuten van Jordan Strafer. Wanneer ik voor het eerst naar voren loop, is er een man aan het zingen, en vervolgens wordt een vrouw in een rechtszaal ondervraagd over panty's in wat men begint te begrijpen als een zaak van aanranding, in het bijzonder de verkrachtingszaak van William Kennedy Smith. De menigte is even geabsorbeerd als geschokt.
Van daaruit gaan de voorheen smalle scheidingswanden tussen de cabines iets open en gaat het tapijt over naar een lichtere kleur die past bij de gebroken witte tent en de grijze lucht erachter. De verschuiving is bijna schokkend; plotseling voelt het alsof er een andere ruimte zich heeft geopenbaard, een ruimte die meer gericht is op spelen dan op verkopen. Hier presenteert de Mexicaanse galerie Llano een mysterieuze springkasteelachtige structuur van Débora Delmar, terwijl Adam Farrah-Saad thema's uit de Londense stedelijke cultuur en homoseksualiteit bespreekt voor Public Gallery met een fontein van KA tropisch druivensap en windgong gemaakt van poppers.
Frieze Masters, waar kunst en antiquiteiten van vóór 1980 worden tentoongesteld, ligt op 15 minuten lopen aan de andere kant van het park, en je moet door het Frieze Sculpture Park wandelen om er te komen. Het Beeldenpark voelt altijd als een slechte relatie, en dit jaar is dat helaas geen uitzondering. Zonder het voordeel van een goed ontworpen stand is het moeilijk om niet het gevoel te hebben dat de sculpturen zojuist… zijn neergezet. Ze reageren niet op de omgeving, wat voelt als een gemiste kans op zo’n prachtige locatie. Echter, De Slaapwandelaar (2014) van Tony Matelli prikkelt, en veel mensen maken foto's met het levensechte beeld van een bijna naakte man van middelbare leeftijd die door het park strompelt.
De Frieze Masters hielden dit jaar vooral stand tegen de hedendaagse kermis op 500 meter afstand. Het was een iets rommeliger aangelegenheid, omdat het moeilijker was om alfabetisch te volgen, en het ontwerp van de stands was passend meer gedateerd, hoewel de meeste exposerende galerijen hun best deden om hun domeinen te onderscheiden - sommige met eclectisch meubilair waar regisseurs op konden zitten, andere met puur decoratief kunstwerk of verse bloemen. Maar er waren verschillende opvallende en misschien enigszins ongemakkelijke herhalingen. Alexander Calder was aanwezig in drie galeriestands; De soepblikken van Andy Warhol lagen om elke hoek op de loer.
Opvallende presentaties waren onder meer de ongelooflijke oude Egyptische stukken getoond door Charles Ede (sommige dateren uit ongeveer 900 voor Christus) en de spectaculaire stand van de Thomsen Gallery met 18e- en 19e-eeuwse kamerschermen en boekrollen uit het keizerlijke Japan. Een concentratie van Oost-Aziatische kunstvoorwerpen langs deze zelfde zeestraat vormde een interessant contrast met Galleria Continua’s solopresentatie van Ai Weiwei’s ontheiligde Chinese antiek. Maar hoe goed de stands van de Frieze Masters ook waren, zelfs de beste onder ons zouden het moeilijk vinden om met een dinosaurus te concurreren. Verschillende monden stonden open bij de twee bijna intacte dinosaurusskeletten gepresenteerd door David Aaron, waaronder een jonge Tyrannosaurus Rex met de bijnaam Chomper, die drie meter lang was.
Fries is altijd leuk als er niets anders is. Als je eenmaal voorbij de saaie en eerlijk gezegd hongerige bedrijfssfeer bent en een oogje dichtknijpt voor de advertenties van Deutsche Bank met de tekst 'Kunst is geld', kun je een heel leuke tijd hebben. Ik deed.
