Micheál Richardson en zijn vader, Liam Neeson, schitteren in de nieuwe film Made in Italy, geregisseerd door James D'Arcy.IFC Films (bewerkt door Braganca) Een paar jaar geleden overhandigde Liam Neeson zijn zoon Micheál Richardson een script geschreven door de Britse acteur James D’Arcy. Het verhaal, over een vervreemde vader en zijn zoon die een nieuwe start probeerden te maken na de dood van zijn vrouw, leek griezelig op de echte ervaring van het gezin dat Micheáls moeder Natasha Richardson verloor bij een ski-ongeluk in 2009.
Het paar had het gevoel dat ze de kans niet konden afwenden om zo'n persoonlijk verhaal te vertellen, zelfs als het betekende dat ze voor de tweede keer vader en zoon op het scherm moesten spelen. Geregisseerd door D'Arcy, de film, Gemaakt in Italië , markeert Micheáls eerste hoofdrol, waarvoor hij auditie deed om niet te profiteren van de status van zijn vader in Hollywood.
Ik had het echt niet verwacht, vertelt de acteur Waarnemer van het script, sprekend vanuit zijn huis in New York. Ik had al een paar dingen met papa gedaan - ik was erbij Koude achtervolging heel kort met hem. Er was een deel van mij dat dacht: 'Oké, ik wil misschien afstand nemen van het werken met papa weer.' Ik wil aan het begin van mijn carrière niet verbonden zijn met het idee van 'Oh, hier is Liam Neeson krijgt zijn zoon weer een rol.” Zo kan het makkelijk overkomen. Maar wat ga je doen als zo'n script er komt? Het is zo dicht bij huis en de parallellen tussen het verhaal en ons leven zijn zo persoonlijk. En, aan het eind van de dag, hoeveel geluk heb ik om zelfs maar in aanmerking te komen voor de hoofdrol in een film? 
Liam Neeson in Gemaakt in Italië .IFC-films
Richardson, die tot nu toe in slechts een paar films is verschenen, waaronder: Koude achtervolging en Vox Lux , omarmde snel de rol van Jack, een man in het midden van een scheiding die met zijn kunstenaarsvader terugkeert naar de vervallen Italiaanse villa van zijn familie om het te repareren en te verkopen. Terug zijn in het huis waar hij opgroeide - en waar zijn moeder stierf - herinnert Jack aan wat belangrijk is in het leven en het paar begint zich langzaam te verzoenen. Er zijn momenten van echt emotioneel gewicht in het verhaal, vooral wanneer je je realiseert dat Neeson en Richardson echt weten hoe het voelt om een partner en moeder te verliezen. Maar op de set zijn in Toscane was niet zo zwaar als de acteurs hadden verwacht.
Tot mijn verbazing was er niet het emotionele moment waarop het allemaal overkookte…
Je denkt, vooral voor de meer beladen scènes, dat al dit verdriet naar boven zal komen en het zal dit grote louterende moment zijn, zegt Richardson. En vooral het hele filmen ervan was de catharsis.
Toch deed Richardson op de set denken aan zijn moeder en hij wilde het verdriet dat naar boven kwam niet wegduwen, in plaats daarvan ervoor kiezen om alle gevoelens te omarmen. 
Michael Richardson in Gemaakt in Italië .IFC-films
Ik was op een moment - en dat ben ik nog steeds - waar ik die dingen wilde voelen, zegt hij. Omdat het gebeurde toen ik zo jong was dat mijn brein het er onbewust uit duwde. Er is niet één manier om te rouwen, maar ik denk niet dat ik mezelf dat toestond omdat het pijn deed. Dus ging ik naar [de film] omdat ik echt iets wilde ervaren en die gevoelens naar boven kwamen. En tot mijn verbazing was er niet het emotionele moment waarop het allemaal overkookte. Het was gewoon de hele ervaring waarin ik haar liefde voelde en die van het verhaal en de bemanning. Daar voelde ik haar.
Richardson, die toegeeft dat hij de eerste nacht voor het filmen vanwege de zenuwen niet sliep, voelde minder druk dan je zou verwachten tegenover Neeson. Dat hij eerder samen met zijn vader had opgetreden, hielp, maar Neeson deed ook een stap achteruit en liet D'Arcy Richardson's reis in de film begeleiden.
Het is een van die dingen waar je niet echt over nadenkt, maar in de aanloop naar [de film] is het een vraag die veel wordt gesteld, lacht hij. Zoals: 'Voel je geen druk?' Na een tijdje denk je: 'Wacht, mensen vragen me zoveel, zou ik deze druk moeten voelen?' En dat deed ik, maar op de set was er een troost en gemak om te werken met hem omdat we al eerder hadden samengewerkt. Het was ook leuk, want in het begin van het verhaal mogen onze personages elkaar echt niet. Dus dat spelen en ook de grappige, komische momenten hebben me geaard en me laten ontspannen.