Ik heb zelden zoveel van een toneelstuk gehouden als Our Lady of 121st Street. De enorm begaafde Stephen Adly Guirgis geeft me gewoon hoop, hoe wanhopig hij ook is. Zijn stedelijke stem is verrassend fris en nieuw - een onmiskenbaar groot talent in de wildernis. Uit zijn brandbare openingszin - Wat is dit voor een verdomde wereld?! - laat hij ons regelmatig stuiptrekken van het lachen. De heer Guirgis schrijft in aanstekelijke, bevrijdende woede en droefheid. Niemand kan zo grappig zijn zonder de pijn van het leven te voelen en uiteindelijk zul je zeker worden ontroerd door zijn gekneusde karakters op zoek naar een soort genade en rare verlossing.
Tegelijkertijd wordt Our Lady, geregisseerd door Philip Seymour Hoffman, briljant gespeeld door een cast die een nieuwe authentieke realiteit op het podium brengt. De toneelschrijver is zelf een acteur. Van acteur-toneelschrijvers is bekend dat ze geweldige virtuoze rollen schrijven, vaak met zichzelf in gedachten. Philip Seymour Hoffman, de acteur, behoeft geen introductie. Tussen hen twee geeft de cast van relatieve onbekenden van de LAbyrinth Theatre Company in het Union Square Theatre ons het beste acteerwerk in de stad.
Alleen al de korte openingsscène van Our Lady onderscheidt Mr. Guirgis als een onvoorspelbare, originele geest wiens talent zelfs op één lijn ligt met de manische farce en uitvlucht van Joe Orton. Wat zien (en horen) we als eerste? Een woedende man genaamd Vic staat in zijn onderbroek bij een lege kist in een uitvaartcentrum in Harlem. Wat is dit voor een verdomde wereld?! Ik bedoel, ben ik hier alleen?
Hij is niet alleen. Bij hem is een uitgestreken man genaamd Balthazar, die een alcoholische agent is. Wat ben jij, een agent? vraagt Vic. Nee, Vic, ik ben een boer, antwoordt Balthazar. Ik kwam hier om wat eieren te verkopen.
Maar Vic is niet te stoppen, tekeergaand in zijn ondergoed, en Richard Petrocelli, die de geweldige cameo speelt, laat ons geklonken door zijn explosieve verontwaardiging. We weten nog niet wat hem dwarszit. Maar hij wel. Er zijn grenzen, protesteert Vic. ik geef er niks om! Misschien ben je opgegroeid in een goddeloze jungle, maar ik herinner me dat de wereld niet zo was! En dit? Dit is niet de wereld!
OK, zegt Balthazar (Felix Solis in een perfecte, ingetogen uitvoering). Maar het duurt niet lang of Balthazar zal zachtaardig zeggen, ik moet je naar je broek vragen, Vic.
Het blijkt dat Vic naar het Ortiz Funeral Home is gekomen om zijn respect te betuigen aan de geliefde en gevreesde zuster Rose, die net is overleden aan alcoholisme. Bijna alle personages in Onze-Lieve-Vrouw werden onderwezen door zuster Rose. In dat opzicht is het een reünie. Maar het lichaam van zuster Rose is gestolen door een bende punkers die ook de broek van Vic hebben gestolen. Weet je, voegt Vic eraan toe, als Rudy nog in functie was, zou dit nooit zijn gebeurd - daar ben ik zeker van! Hij zou deze leugen nog geen twee seconden neerleggen...
Het oor van meneer Guirgis voor de volkstaal is perfect, de gewelddadige obsceniteiten op straat zijn verfijnd. Een charmeur die de gemene Norca wordt genoemd (Liza Colón-Zayas, een andere geweldig echte acteur in het gezelschap) wordt door de altijd geduldige Balthazar gevraagd waar ze de vorige nacht tussen 22.00 uur was. en 9 uur 's ochtends was ik in het huis van je moeder en neukte haar in haar kont met een strap-on-dass waar ik was!
Heel grappig.
Zie je iemand lachen? vraagt vervelende Norca.
Onze-Lieve-Vrouw is een spel van vignetten, en meneer Guirgis verrast ons zo met elke zich ontvouwende scène dat deze lovende recensie komt met een ongebruikelijke waarschuwing: het is beter om niet verder te lezen, misschien, als u niet wilt weten wie er binnenkomt de escalerende hysterie.
Nog steeds hier? Ik zal proberen de sfeer van opmerkelijke dingen te geven. Vervolgens ontmoeten we iemand genaamd Rooftop, die een bekentenis aflegt. Zegen mij, Vader, want ik heb veel gezondigd, weet je wat ik bedoel?
De sympathieke Rooftop-Ron Cephas Jones in een meesterlijke, gemakkelijke uitvoering – is lekker stoned, chronisch ontrouw. Zijn verbitterde ex-vrouw, Inez, gespeeld door een getalenteerde dame die wordt aangekondigd als Portia, de enige actrice die ik ken met één naam, tenzij we Cher tellen, beschrijft Rooftop als een fink die elke Jordache-bubble-butt vanaf de 96e deed knallen. Maar de norse, gedesillusioneerde vader Lux van Mark Hammer wordt ongeduldig met zijn zenuwachtige zijsporen. Een biechtstoel, geen conversatie, protesteert hij.
Maar toch, zegt Rooftop tegen hem, zelfs Hank Aaron sloeg er een paar van de oefen-t-shirt voordat hij naar de rots ging om te marineren voordat je gaat grillen, toch?
Dit is geen ‘cook-out’, meneer, zegt pater Lux.
Een groot deel van de eerste act van Onze-Lieve-Vrouw lijkt kluchtig en scherp donker gehumeurd, en alle goede kluchten gaan voorbij aan het stereotype. Enter Gail (Scott Hudson) en Flip (Russell G. Jones), kibbelende homoliefhebbers. Flip, de advocaat die terugkeert naar de kap voor de wake, zit weer in de kast voor vandaag. Ontkenning is als een pyjama van Prada-zijde, zijn minnaar kastijdt hem. De prijs is gewoon te hoog.
Dan zijn er Edwin en Pinky (David Zayas en Al Roffe), die de knipoog van de toneelschrijver naar Of Mice and Men zouden kunnen zijn. Gevangen en volkomen gefrustreerd zorgt Edwin liefdevol voor zijn onnozele broer, Pinky. Hij leeft in een verpletterend schuldgevoel. Als kind gooide hij per ongeluk een steen uit het raam die op Pinky's hoofd belandde.
Dus het stuk rolt vrolijk voort, vooral met de meest hilarische wending van de avond door Elizabeth Canavan als Marcia, de astmatische, gewelddadig neurotische nicht van zuster Rose.
Waarom donchu rondhangen, een Yodel hebben? zegt Edwin bedachtzaam tegen haar.
Ik ben allergisch voor chocolade, antwoordt Marcia.
Drink dan een frisdrank.
Cafeïne?
Wat dacht je van een stuk pizza?
Pizza! ze barst uit. Hallo? Kaas?! God, heeft iemand ook een baksteen op je hoofd gegooid?!
En ten slotte - om niet achter te blijven - is er de ontheemde, recessieve Sonia, die altijd achterblijft. Melissa Feldman speelt haar in een andere perfecte cameo-uitvoering van het ensemble. Niemand weet precies wat Sonia daar doet. Ze komt uit Connecticut.
Het tweede bedrijf lacht weliswaar, maar het is de naadloze overgang van de toneelschrijver naar stille openbaring die hem tot een dichter van tedere barmhartigheid maakt. Aan de ene kant exploderen zijn personages in komische wanhoop met vitaliteit en obscene woede. Ze zijn op het punt van barsten, aan het einde van hun touw. En hoe voelde je je de laatste tijd?
Aan de andere kant raken ze ons hart. Meneer Guirgis is niet sentimenteel. Hij weet dat het leven moeilijk en onbegrijpelijk is, dat zielen worden gedood en heiligen op onwaarschijnlijke plaatsen verblijven.
Dit is zijn derde stuk, maar als Stephen Adly Guirgis een nieuwe stem is, is Our Lady of 121st Street het beste nieuwe stuk dat ik in tien jaar heb gezien.
