Bess (Angel Blue) geeft toe aan de verleiding met Sportin ‘Life (Frederick Ballentine).Ken Howard / Met Opera Een gedurfd spandoek tegenover het Lincoln Center confronteerde het publiek gisteravond tijdens de openingsavond van de Metropolitan Opera, met het mannelijke hoofdpersonage van de Gershwins' Porgy en Bess als een soort superheld.
Op de poster in graphic novel-stijl van Kerry James Marshall schrijdt een krachtige Porgy door een straat met een extatische Bess op zijn schouders. Ironisch genoeg werd in de eigenlijke uitvoering bas Eric Owens als Porgy - en trouwens de hele productie - gedragen door Bess van de avond, de betoverende sopraan Angel Blue.
Het is onmogelijk om te beslissen welk aspect van Blue's uitvoering het meest betoverend was: haar stralende stem met zijn schijnbaar moeiteloze (en eindeloze) topnoten; haar vrolijke aanwezigheid op het podium; of haar genuanceerde kijk op het tegenstrijdige karakter van Bess als feestbeest, trouwe lieverd en drugs-/seksverslaafde.
Op papier (zelfs met het voordeel van de meeslepende muziek van George Gershwin) zou Bess niet logisch moeten zijn: haar karakter wordt verteld door minder een boog en meer door een verzameling niet-verwante achtbaanvluchten. Maar de oprechtheid en toewijding van de sopraan bond alles samen - zelfs zo erg zelfs dat nadat het personage op gelukkig stof was teruggevallen en naar New York City was vertrokken, de rest van de opera een anticlimax voelde. Porgy (Eric Owens, zittend in het midden) begroet de inwoners van Catfish Row.Ken Howard / Met Opera
Nog wonderbaarlijker was dat ze al deze magie bewerkte met zo weinig steun van de nominale ster van het stuk, Owens. Porgy en zijn onvoorwaardelijke liefde zouden eigenlijk het emotionele centrum van deze show moeten vormen (hij is als het ware Pinkerton van Butterfly to Bess), maar zijn vuurvaste bas-bariton en grimmige acteerwerk verwijderden hem zowel van het publiek als van de podiumgemeenschap van Catfish Row .
Maar onder die gemeenschap schitterden een aantal uitstekende individuele prestaties. Sopraan Latonia Moore stal bijna de show van Blue met Serena's twee adembenemende nummers; het gejuich en applaus na haar hartverscheurende My Man's Gone Now waren het soort fanatieke ovatie waar een coloratuur van zou kunnen dromen na de Mad Scene in Lucia di Lammermoor. En een andere sopraan, Leah Hawkins, die slechts een paar minuten op het podium schitterde als de Strawberry Woman, kreeg een daverend applaus toen haar lang vastgehouden hoge pianissimo wegsleepte.
Als de snode pooier en drugsverkoper Sportin' Life speelde Frederick Ballentine de rol tot het uiterste, maar dat was, denk ik, een misrekening. Hij creëerde een performatief, presentatiekarakter in de context van wat doorgaans een realistische productie was. Ook, naar mijn smaak, is It Ain't Necessarily So een nummer dat sterk genoeg is dat het niet zo ver uit de vorm hoeft te worden gezwaaid als de tenor deed op de openingsavond.
Veel boeiender was Alfred Walker als Bess' gangsterminnaar, Crown, zijn granieten bas-bariton en gedrongen aanwezigheid die dreiging uitstraalde. Zijn optreden was zo sterk dat ik me bleef afvragen waarom hij - of een van de andere uitstekende zangers met een lage stem in de cast - de plaats van Owens in de titelrol niet innam.
Het grote succes van de productie van James Robinson is het creëren van een gevoel van de gemeenschap van Catfish Row, met zangers en dansers die druk en aandachtig zijn op meerdere niveaus van Michael Yeargans ingewikkelde set. Minder effectief waren een aantal scènes die gedeeltelijk werden verdoezeld door het doolhof van palen en hordeur in die omgeving.
Helaas was de zwakste schakel gedurende het grootste deel van de nacht het muzikale aspect, van de gehackte versie van de partituur tot de pedante dirigeren van David Robertson. Het grootste deel van de show leek in slow motion te kruipen tot de transcendente slotscène waarin Porgy en het refrein Oh Lawd, I'm On My Way zingen. Hier duwde Robertson plotseling het pedaal op het metaal en de ongelukkige Owens verdween voordat we de prachtige dwaasheid van deze zoektocht om Bess te vinden konden begrijpen.
Maar nogmaals, welke zoektocht zou dwaasheid kunnen worden genoemd met de prachtige Angel Blue als doel?
