'The Promise' is een episch mengsel van oorlog, geschiedenis en romantiek

Speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog en het verval van het Ottomaanse Rijk, De belofte, een epische mix van oorlog, geschiedenis en romantiek die de verschrikkingen van de Armeense genocide catalogiseert door de woeste Turken, is niet bepaald wat ik een trefzekere commerciële hit zou noemen met onbeperkte aantrekkingskracht. Het heeft een vermoeiende lengte die moet worden bijgesneden. Maar wat nog belangrijker is, het heeft ook de begeleiding van de veelgeprezen Ierse schrijver-regisseur Terry George, die bewees met: Hotel Rwanda dat hij het hartverscheurende onderwerp genocide kan aanpakken met spannende filmische resultaten. Een prachtige cast voegt no-fail polish toe.

In het jaar 1914, in een half Turks, half Armeens dorp in Turkije, speelt Oscar Isaac Michael Bogosian, een arme maar begaafde apotheker die medicijnen maakt van kruiden en twijgen, maar droomt van het studeren van moderne geneeskunde in Constantinopel (nu Istanbul, voor het geval je het niet weet). Michael is ambitieus maar zo blut dat hij de reis betaalt met de bruidsschat van een gearrangeerd huwelijk met een meisje dat hij nauwelijks kent en niet liefheeft. In de stad maakt hij twee nieuwe vrienden: Chris (Christian Bale), een Amerikaanse fotojournalist die verslag doet van de wreedheden van de naderende oorlog, en zijn vriendin Ana (de mooie, gracieuze Charlotte Le Bon), een verfijnde Armeense die al jaren in Parijs woont. Dit aantrekkelijke trio gaat een gevaarlijke romantische relatie aan met verzengende seksuele spanningen, afgeleid door het groeiende Turkse leger dat de Armeniërs met geweld wil uitroeien, en door Michaels schuldgevoel over het meisje thuis dat zijn studie financiert. De film volgt Michael's moeizame reis terug naar zijn geboorteplaats en zijn onwillige huwelijk, Chris' werk voor de Associated Press, waaronder verslaggeving van een van de meest gruwelijke bloedbaden die ooit op film zijn vastgelegd, en Ana's humane toewijding om levens te redden terwijl ze zichzelf bezighoudt met het beschermen van de weeskinderen die vastzitten in een protestantse missie in het oorlogsgebied. Terwijl meneer George heen en weer zwaait tussen de door sterren gekruiste strijd van de drie knappe hoofdrolspelers om liefde te vinden, en de gruwelijke agressie van de Turken, waaronder pogingen om de levensverzekeringspolissen van Armeense verzekeringsmaatschappijen te innen, is er vaak te veel geschiedenis te absorberen, te veel details om te verzamelen, en veel resulterende verwarring. (Ik heb nooit helemaal begrepen welke rol de Duitsers speelden in zoveel raciale agressie en burgeroorlog, hoewel hun haat tegen de Armeniërs duidelijk een voorbode is van de tragedie van de Holocaust een paar jaar later.) Toch is de heer George zo nauwgezet filmmaker dat hij de kijker niet opzadelt met een dossier vol feiten dat te dik is om te volgen. Je weet altijd wie de good guys en de bad guys zijn.

Maar door zoveel geschiedenis in één film te proppen en toch een meeslepend verhaal te vertellen, moesten bepaalde feitelijke vrijheden worden genomen. Wees gewaarschuwd: de hoofdpersonen, Michael en Ana, en hun families zijn fictief. Oscar Isaacs en Charlotte LeBon zijn zo magnetisch en overtuigend dat ze je anders doen geloven. Het personage van Chris Meyers, gespeeld door Christian Bale, is een samenstelling van echte AP-reporters uit die tijd. Andere personages, waaronder de Amerikaanse ambassadeur die opstond tegen de Turken, de Franse admiraal die de redding van 4.000 Armeense vluchtelingen over zee uitvoerde, en de Armeense burgemeester die het verzet leidde, zijn allemaal echt. Dat geldt ook voor de meest schrijnende incidenten, waaronder de Duitse slagschepen, de massale arrestaties, de dwangarbeid van Armeense gevangenen op de Duitse spoorlijn Berlijn naar Bagdad en de dodenmarsen door Noord-Syrië. Zoveel feitelijke informatie destilleren en toch focussen op die centrale liefdesdriehoek tussen de drie sterren, resulteert in een film die naar mijn mening soms vermoeiend is. Maar Terry George blijft een regisseur die ik bewonder, en zoals films gaan, de integriteit en het belang van De belofte zijn onherroepelijk.