Het verhaal van de dienstmaagd Hulu Aan het einde van seizoen 3 van Hulu's Het verhaal van de dienstmaagd , juni Osborne (Elisabeth Moss) heeft met succes bijna 100 kinderen bevrijd van de vrouwenhatende theocratie van Gilead via slimheid, hart en een korte campagne van stenengooiende guerrillaoorlogvoering. Seizoen 4 gaat verder in die geest van badass-weerstand. June bedenkt gedurfde aanvallen, leidt nog meer gedurfde ontsnappingen en confronteert haar kwelgeesten op dramatische wijze. Ze is een actieheld. Ze is een badass. Ze is een vechter.
Dat is des te verrassender omdat in de roman van Margaret Atwood uit 1985, waarop de serie is gebaseerd, de hoofdpersoon absoluut geen van die dingen was. In plaats daarvan, het origineel Het verhaal van de dienstmaagd was een rustig, melancholiek verhaal over hoe totalitarisme en patriarchaat de mogelijkheden voor verzet en zelfbeschikking verkleinen. De televisieserie is een verhaal van inspirerende leiders en de catharsis van wraak.
Dat verhaal is in veel opzichten bevredigender. Maar het is ook meer vertrouwd. De popcultuur laat graag zien dat mensen hun boeien afwerpen. Het heeft minder middelen om een verhaal te vertellen over het dagelijkse gewicht van de kettingen.
De popcultuur laat graag zien dat mensen hun boeien afwerpen. Het heeft minder middelen om een verhaal te vertellen over het dagelijkse gewicht van de kettingen.
Het verhaal van de dienstmaagd , boek en serie, gaan over een nabije toekomst waarin de aantasting van het milieu ertoe heeft geleid dat de meeste mensen onvruchtbaar zijn geworden. De paniek veroorzaakt door deze catastrofe heeft een radicaal-rechtse christelijke patriarchale sekte geholpen om het grootste deel van de Verenigde Staten omver te werpen en een natie genaamd Gilead te stichten. Om een hoog geboortecijfer te garanderen, dwingt Gilead vruchtbare vrouwen die verschillende zonden hebben begaan (overspel, lesbiennes, abortus) om dienstmaagden te worden. De dienstmaagden worden toegewezen aan commandanten met een hoge status, die hen elke maand ritueel verkrachten terwijl ze ovuleren. De roman van Atwood is een verhaal uit de eerste persoon van een van deze dienstmaagden. Ze heet Offred - een naam die laat zien dat ze het eigendom is van commandant Fred Waterford.
Vanaf het begin van Hulu's versie van Het verhaal van de dienstmaagd ,,Offred krijgt veel meer keuzevrijheid en veel meer mogelijkheden voor zelfverwezenlijking, dan ze in de roman heeft. In de eerste plaats wordt Offred vaak aangeduid met haar echte naam, June, die in het boek nauwelijks wordt genoemd. Naarmate de serie vordert, neemt ze deel aan meerdere ontsnappingspogingen, slaat ze meneer Waterford (Joseph Fiennes) in het gezicht en overtuigt ze Waterfords gewelddadige vrouw Serena Joy (Yvonne Strzechowski) om te proberen Gilead ertoe te brengen wetten te veranderen die vrouwen verhinderen te leren lezen . Aan het begin van seizoen 4 heeft ze minstens één Gilead-soldaat gedood en is ze een legendarische verzetsleider, die doet denken aan Harriet Tubman. (De show concentreert zich helaas voornamelijk op blanke vrouwen, waardoor ze effectief hun schuld aan de geschiedenis van antiracistische en abolitionistische weerstand omzeilen.)
Seizoen 4 presenteert juni niet alleen als een heroïsche figuur. Het pleit openlijk en enthousiast voor de versterkende ervaring van geweld en wraak. Verschillende voormalige dienstmaagden delen hun ervaringen in een therapiegroep die zich voornamelijk richt op genezing en vergeving. Dan komt juni. Ze moedigt de andere vrouwen aan om hun woede en woede te omarmen en te fantaseren over het vermoorden en verminken van hun voormalige kwelgeesten. Dit is in wezen een verontschuldiging voor, of een rechtvaardiging van, de Hulu-serie zelf, met al zijn beelden van wraak. June vecht terug zodat degenen die kijken, vooral vrouwen, een plaatsvervangende catharsis kunnen ervaren.
Juni, en de serie, maken een overtuigende zaak; woede is een volledig geldig antwoord op brutalisering en onderdrukking. En toch is er weinig plaatsvervangende wraak in het bronmateriaal. Offred in het boek is zelden boos, en ze is zeker niet badass of gewelddadig. Haar verhaal is meestal weemoedig en verdrietig. Ik wil alles terug zoals het was, mijmert ze. Maar het heeft geen zin, dit willen.
De verzetsdaden van Book Offred, zoals ze zijn, hebben meestal betrekking op het omarmen van kleine genoegens. Ze drinkt wat sap met prik als dat niet de bedoeling is. Ze flirt zachtjes met een paar bewakers. Ze heeft een affaire met Nick, de chauffeur van de Waterford. Als haar vriendin Moira erin slaagt te ontsnappen, is Offred opgewonden en trots. Maar ze ziet het niet echt als een optie voor zichzelf. We waren de smaak voor vrijheid al aan het verliezen, we vonden deze muren al veilig, schrijft ze. Offred doet wel mee aan een dubbelzinnige ontsnappingspoging aan het einde van de roman, maar niet op eigen initiatief. Ze doet gewoon wat Nick haar zegt, ten goede of ten kwade.
Kortom, Atwood's Het verhaal van de dienstmaagd is niet erg inspirerend of hoopgevend. Het stimuleert, viert of modelleert geen weerstand. De Hulu-serie ziet dat duidelijk als een zwakte, en niet zonder reden. Mensen die onderdrukt worden, verzetten zich vaak; tot slaaf gemaakte mensen voor de burgeroorlog, bijvoorbeeld, probeerden onvermoeibaar ontsnappen . Je zou kunnen stellen dat we meer oproepen tot actie nodig hebben en minder tot wanhoop.
Een deel van wat resonerend en krachtig is aan Offred in de roman, is dat ze niet June is. Ze is geen actieheld of verzetsstrijder of iemand die belangrijk is. Ze is gewoon een doorsnee iemand, geconfronteerd met een wrede, onmogelijke situatie.
Het punt is echter dat de popcultuur ons voorbeelden geeft van moedige, vastberaden underdogs die de hele tijd zegevieren tegen een overweldigende overmacht - van de rebellie die de Death Star opblaast tot de Final Girl die die slasher afrondt tot Katniss die de aanval leidt tegen haar eigen dystopische toekomst. De popcultuur houdt van verhalen waarin veel gebeurt en heroïsche mensen heroïsche dingen doen. Hoofdpersonen worden verondersteld enorme risico's te nemen en toch op de een of andere manier de verminking en dood te ontwijken die iedereen om hen heen wordt bezocht. In literaire fictie, een spel van scrabble kan een hoogtepunt zijn voor spanning. Maar in een reguliere televisieserie die bedoeld is voor een massapubliek? Daar heb je iemand nodig die moedig en moedig is, die de dood blijft trotseren. Je hebt juni nodig.
Een deel van wat resonerend en krachtig is aan Offred in de roman, is dat ze niet June is. Ze is geen actieheld of verzetsstrijder of iemand die belangrijk is. Ze is gewoon een doorsnee persoon, geconfronteerd met een brute, onmogelijke situatie, die ze confronteert met beperkte middelen, en geen garantie dat ze het zal overleven omdat ze een grote naam is met een meerseizoenencontract. Haar passiviteit en wanhoop en hulpeloosheid zijn frustrerend. Maar daarom zijn ze ook waardevol. Wanneer elk verhaal over onderdrukking over heldhaftigheid en triomf gaat, wordt het moeilijk te onthouden dat onderdrukking van nature mensen vaak eerder zwakker dan sterker maakt.
We denken allemaal graag dat wanneer het ergste gebeurt, we groter zullen worden dan het leven, zoals juni. Maar de meesten van ons zullen dat niet doen. Atwood's versie van Het verhaal van de dienstmaagd probeert ons eraan te herinneren dat wat er met de naamloze Offred gebeurt, ook van belang is.
Het verhaal van de dienstmaagd streamt op Hulu.
Newjornal is een semi-regelmatige bespreking van belangrijke details in onze cultuur.
