'Het is net Yankee Stadium,' zei Antony, een bewaker, over zijn schouder, terwijl hij hem voorging door de bonzende ingang van wat vroeger de oorspronkelijke East Side-locatie van de Scores-stripclub was.
Scores verloor de strijd met de staat over zijn drankvergunning vorig jaar . Sindsdien is het in Las Vegas gevestigde imperium, Sapphire Gentlemen's Club, verhuisd en gisteravond was hun officiële opening in New York.
Sapphire zorgde voor meters neon saffierblauwe achtergrondverlichting, een fluorescerende, gegraveerde pompadour-vormige ijssculptuur, pluchen (veel pluzer, volgens de dansers) leren stoelen, nieuwe vloerbedekking, een conciërgeservice en een nieuwe chef-kok-Jayson Margulies van Robert's Steak House in de Penthouse Executive Club.
Antony droeg, net als andere bewakers op donderdagavond, een donker pak met een aquariumblauwe skinny-tie.
'Yankee Stadium,' vervolgde hij dromerig. 'Zo is het met deze bijzondere locatie. Dit is de grootvader van herenclubs. Jarenlang toen ik opgroeide, werden ze stripbars of iets anders genoemd, een minder politiek correct woord, je begrijpt wat ik bedoel. Maar je loopt hier binnen en je wordt 'meneer' of 'mevrouw' genoemd, en je krijgt de behandeling met witte handschoenen vanaf het moment dat je door de deur loopt. Zo doet deze franchise het.'
De hoofdruimte van Sapphire ziet er grotendeels identiek uit aan de oude Scores, grotendeels omdat er geen echte bouwrenovaties zijn uitgevoerd. Ook de indeling is vergelijkbaar: bar links, spiegelwand en banken rechts, het podium voor en in het midden.
Maar er is enige verandering zichtbaar: de kamer is donkerder, heeft meer clubverlichting, lasers en een nieuw geluidssysteem - het is nu niet anders dan de binnenkant van een limousine. Er is nieuwe vloerbedekking en alle nieuwe meubels (een afwijking van Score's meer banken in clubhuisstijl).
Ik ging zitten in een van de nieuwe leren hoefijzerstoelen tegenover Sapphire managing partner Peter Feinstein. Een serveerster in een zwarte buisjurk en jarretellegordel gewikkeld in biljetten van $ 20 en $ 50 kronkelde om de paar seconden tussen ons in.
Meneer Feinstein droeg een maatpak en glimlachte. Hij begroette ons hartelijk en begon te praten over de franchise.
'In Vegas zijn we de grootste herenclub ter wereld begonnen', zei hij. 'Het concept was eigenlijk om het veel meer high-end te maken - maak er wat ik noem, een R-rated nachtclub. Waar we uiteindelijk achter kwamen, is dat we het juiste hebben gedaan.'
Ik vroeg naar de Scores-acquisitie. 'Nou, we waren de eerste logische koper,' zei hij, verwijzend naar Sapphire's 3 december overname van de drankvergunning van de East 60th Street club.
Enige terughoudendheid om een zakelijke onderneming aan te gaan met de economie zoals die is?
'Absoluut niet,' zei hij heen en weer schommelend in zijn (nieuwe) leren stoel. 'We hebben in Vegas ontdekt dat ons bedrijf stand heeft gehouden - in feite is het eigenlijk een beetje gestegen. En ik denk dat dat de mentaliteit van mannen is, om eerlijk te zijn.'
Hij vervolgde: 'En ik denk dat het hetzelfde zal zijn in New York, vooral met de mannen die elke dag worden geconfronteerd met de stress van het werk, de verandering in de economie. Iedereen heeft een pauze nodig.'
Hij sprak met zijn handen en keek me ernstig aan. 'Weet je, hoewel je geen vakantieweekend kunt nemen, kun je op zijn minst twee uur doorbrengen en een beetje weg zijn van de rotzooi waarin je je bevindt. En we proberen het zo gemakkelijk te maken. Wij helpen ze daarbij; we hebben een conciërgeservice, dus als jongens voor of na naar een restaurant in de stad willen gaan, helpen we ze - we helpen ze met vervoer van en naar de club ...
'We proberen het zo gemakkelijk mogelijk te maken, zodat je die pauze van twee tot drie uur krijgt waar je naar op zoek bent in deze hele economische omgeving... Ik denk dat er altijd ruimte is op de creditcard van een man voor zoiets als dit. '
'Kijk, hier is Ross!' Meneer Feinstein keek tegenover zichzelf en wees. 'Hij is eigenaar van een hedgefonds!'
Ross keek verbaasd op van zijn glas en probeerde ons te negeren.
'Dit is een kans,' zei meneer Feinstein, 'voor hem om te ontsnappen en een paar uur weg te gaan, en dan terug naar huis te gaan en een vader en een goede echtgenoot te zijn.'
Na Ross stelde Mr. Feinstein me voor aan een paar dansers en stuurde ons vervolgens een rondleiding door de club met een bewaker. De hoogtepunten waren de ongeveer 15 achterkamers, variërend in prijs van $ 500 tot $ 700 per uur, maar 'Je moet het meisje nog steeds betalen', zei de bewaker; en de Howard Stern Room (ze zijn nog aan het bedenken hoe ze die moeten hernoemen), die een beetje naar sigaretten ruikt en al het andere dat ik kan bedenken dat bij velours blijft.
Ik wees onze gids op de geuren, hij glimlachte. 'Ja, Howard werd hier gek.' Hij keek de kamer rond naar de roodfluwelen muren en de lange zwarte bank. 'Tupac was hier binnen, iedereen was hier.' Hij zwaaide met zijn hand en begon de kamer uit te lopen en de trap af.
'Maar daar proberen we vanaf te komen, slecht imago, slecht voor de klant... We proberen de lat hoger te leggen, zoals we zeggen.'
Hij leidde me door de gang en stelde me voor aan de nieuwe chef-kok van het restaurant, Jayson Margulies. Mr. Margulies maakte de overstap naar Sapphire van Penthouse's Robert's Steak House. We ontmoetten hem terwijl hij naast een kassa stond in zijn blauwe kokskiel. Hij schudde me de hand, bood eten aan en leidde me door de gang naar zijn keuken.
'Ze lieten me eigenlijk naar dit project komen vanwege mijn ervaring met het openen van het andere project,' zei dhr. Margulies. 'Ze zeiden dat dit je baby is, doe wat je wilt doen.'
Hij begon met het beschrijven van alle voorzieningen die zijn keuken zal hebben als deze over twee weken opengaat: zijn eigen combibrander om desserts te maken (hij is van plan zich te specialiseren in desserts in de stijl van de jaren 50), een pastamachine, een zespitsbrander, een dubbele -down steakbrander (hij is van plan al zijn eigen steaks af te slachten).
Dus, vroeg ik, waarom altijd de combinatie strippen en biefstuk?
'Het is een testosteronvoedsel,' zei hij, terwijl hij kruiden in een schaal met tonijn kneep.
Heeft hij angsten voor een restaurantrecessie? Of kan een plaats als Sapphire op testosteron draaien?
'Ik heb niet het gevoel dat er een sector is die recessiebestendig is,' zei hij oplettend, terwijl hij een modderige tonijnhand opstak. 'Natuurlijk voelt iedereen het. Maar we verkopen hier fantasie. We zijn het soort omgeving dat het een schone omgeving is, we verkopen de fantasie en de overlevering van een man die hier binnenkomt en mooie vrouwen kan zien en fantaseren over mooie vrouwen; en als mensen down zijn en de economie hen van streek maakt, bieden we ze eigenlijk Disney World aan.'
Ik verliet meneer Margulies, liep naar de eetkamer en kwam een klant tegen aan de bar die de aandacht van een danseres probeerde te trekken: 'Hé, zeg haar dat ik een drankje voor haar zal kopen, de tweede, in het groen, op de Rechtsaf!'
Zijn naam was Tony en hij was 44.
Ik ging naar de vrouw waar hij naar wees en wees naar Tony. 'Maar de drankjes zijn gratis!' (Sapphire bood ter ere van de opening gratis drankjes aan van 20.00 tot 22.00 uur). Ze lachte: 'Ach, hij kan de hele avond drankjes voor me kopen als hij wil.'
Ze zat voorzichtig op een barkruk omringd door haar vrienden. Ze waren allemaal gedrapeerd in kleurrijke chiffon-achtige, plakkerige jurken. Ik vroeg haar of ze het gevoel had dat de zaken dit jaar goed zouden gaan.
'Nou, iedereen voelt het knijpen,' zei ze terwijl ze met haar hand zwaaide. 'Maar kijk eens om je heen, er zijn hier zoveel mensen... Maar nogmaals, er is gratis alcohol, kom om 10 uur nog eens bij me langs.'
Alle dansers die om haar heen zaten giechelden, een vrouw met een clutch kwam van achter haar staan om te zeggen: 'Het doet geen pijn aan onze zakken!' Ze zwaaide met haar lipgloss naar mij en naar iedereen die keek.
'Het kan ons een beetje pijn doen,' gebaarde de vrouw in het groen weer in mijn richting en keek me aan. 'Maar uiteindelijk zijn mannen mannen - ze zullen hier willen komen.'
