(Foto: Michael Lewis voor waarnemer) De eerste stem die we horen in Pulp Fiction , de Quentin Tarantino-film uit 1994 die van indiefenomeen is uitgegroeid tot een cultklassieker tot een toetssteen van de filmgeschiedenis, behoort toe aan een toen 33-jarige Tim Roth, die een eenvoudige regel uitspreekt: het is te riskant.
Twintig jaar later staat Mr. Roth op het punt een promotietour te maken voor... Hatelijke Acht , een met bloed doordrenkte ensemble-western, zijn vierde film met Mr. Tarantino, een man die hij als een vriend beschouwt. Het is natuurlijk een heel eigen risico om tegenwoordig bevriend te zijn met Quentin Tarantino.
Veel mensen realiseren zich niet dat ‘The Hatelijke Acht' is een heel politieke film. ... We zouden een film maken over toen, maar het zijn precies dezelfde raciale gesprekken als nu.
Tijdens een toespraak tijdens een Rise Up/Black Lives Matter-bijeenkomst in New York City in oktober, noemde de heer Tarantino sommige politieagenten moordenaars, waardoor verschillende politievakbonden een boycot zweren van niet alleen De Hatelijke Acht ’s première, maar van alle toekomstige Tarantino-projecten.
Ik was in Mexico toen dat allemaal gebeurde... Mr. Roth vertelde me onlangs, zijn stem nam niet het timbre aan van een acteur die een film promoot, maar van een man die bedachtzaam een vriend verdedigt. Hij is een goede vent, Quentin. Het gaat helemaal niet om een cop-hater te zijn. Het is allemaal een beetje ingewikkelder dan dat.
***
Er bestaat een kleine maar zeurende spanning die hoort bij het zitten met een acteur die zijn zout waard is; Ik heb het over de A-listers, de Oscar-winnaars, degenen die zich een tijd kunnen herinneren waarin Los Angeles de enige plek was om een film te maken. Immers, wanneer een persoon is zo goed als je je voordoet als iemand anders, hoe kun je dan ooit weten wie je interviewt? Het is een zeldzaam iets om te weten, zeker.
Het is nog zeldzamer wanneer die onuitgesproken angst hardop wordt bevestigd.
Ik loog altijd in interviews, vertelt meneer Roth me, terwijl hij de wolfachtige grijns flitste die hem in staat heeft gesteld zowel charmeur als maniak te spelen gedurende een 33-jarige carrière. We waren in het penthouse van het London West Hollywood hotel, meneer Roth loungen in een loszittende witte V-hals, blond haar nonchalant achterover gekamd. Af en toe trok hij aan een boxy-verdamper, en de bries van het open terrasraam trok de mist naar de warme Hollywood-lucht, naar Sunset Boulevard 10 verdiepingen onder ons. (Foto: Michael Lewis voor waarnemer)
Wat je doet is, jij fabriek de leugen, zei hij. Vertel een verhaal dat helemaal niet klopt. Maak er een op. Maak er een goede die haalbaar klinkt. Dan leun je achterover en wacht tot het ergens anders opduikt. Dat doet het altijd.
Wat? vroeg hij aan zijn handenwringende publicist in de andere kamer, achteroverleunend op een bank. Het is waar!
Waarom al dat puntige gepraat over liegen?
plot-gewijs, Hatelijke Acht hangt af van een groep leugenaars. Negen vreemden komen samen op een fourniturenwinkel op een berghelling, op zoek naar beschutting tegen een sneeuwstorm in het Amerikaanse Westen van na de burgeroorlog. Het is een groep die even divers is in stem als op de achtergrond - Samuel L. Jackson speelt bijvoorbeeld een zwarte Union-soldaat, Bruce Dern, een oudere Confederate-generaal, en Mr. Roth zorgt voor lichtzinnigheid als een sullige beul uit het Verenigd Koninkrijk, genaamd Oswaldo Mobray. In de loop van de 187 minuten van de film wordt het duidelijk dat iemand liegt over wie ze werkelijk zijn. Een intrigerend uitgangspunt, zeker, en waarschijnlijk het beste uitje van Mr. Tarantino op het gebied van puur entertainment sinds hij de Dood Bill saga van 2004.
Maar de whodunit in de afgesloten kamer die zich ontvouwt De Hatelijke Acht 's verlengde looptijd verbleekt bijna in vergelijking met het echte drama dat de film omvatte. De heer Roth van zijn kant verliet het land nadat... Hatelijke Acht ’s belangrijkste fotografie besloot om aan de indie te werken 600 mijl van regisseur Gabriel Ripstein, tevreden in de wetenschap dat de big-budget western in L.A. zou wachten als hij terugkeerde.
Toen kwam het verzet over de verklaringen van de regisseur. Dat is zo'n Quentin-ding, als hij wil protesteren en demonstreren, dan is dat zoals het hoort, zei meneer Roth resoluut. Het is zijn recht om dat te doen.
Op een vreemde manier De Hatelijke Acht, deze weliswaar te lange, met bloed besmeurde western die zich afspeelt in de 19e eeuw, vindt herhaaldelijk manieren om zich te verweven met het raciale gesprek dat tegenwoordig plaatsvindt. Ga voorbij de kogels en de bloedplassen, en er zijn relevante onderwerpen bij de hand.
Een plotapparaat in het originele script wordt bijvoorbeeld sterk uitgebreid. In het origineel wordt terloops melding gemaakt van een brief van Abraham Lincoln, gedragen door majoor Markies Warren van Samuel L. Jackson; in het eindproduct is de brief een vervalsing, die Warren toont als een schild tegen vooroordelen: zwarte mensen zijn alleen veilig als blanke mensen zijn ontwapend, zegt meneer Jackson tijdens een gespannen tweede akte.
Terwijl de opnames plaatsvonden - misschien zelfs toen Mr. Jackson deze zin steeds weer voor een camera uitsprak - besloot een grand jury in Ferguson, Mo., een politieagent niet aan te klagen voor de dodelijke schietpartij op Michael Brown. Honderden kilometers verderop, in het besneeuwde zuidwesten van Colorado, woog de beslissing zwaar op het ensemble.
Tijdens de repetities en zo, was Ferguson de enige cast waar het over had. Het kwam vaak ter sprake, en toen gebeurden die andere incidenten de een na de ander, na de ander, zei meneer Roth. Veel mensen realiseren zich niet Hatelijke Acht is een heel politieke film. Toen we aan het filmen waren, was het van: 'Wat is er aan de hand?' We zouden een film maken over toen, maar het zijn dezelfde verdomde argumenten. Precies dezelfde raciale gesprekken vinden plaats als tegenwoordig.
***
De film zag bijna het daglicht niet, vanwege het inmiddels beruchte lek van Tarantino's eerste versie. Destijds waren onze hoofdverdachten niet zozeer een hatelijke acht, maar een selectieve zes, een hechte kring van acteurs en producenten.
De heer Roth - samen met de heer Dern en Michael Madsen - bevond zich precies in het midden van die cirkel. Ik ontmoette Quentin in een mooi restaurant op Sunset. Hij gaf me het script en zei: 'Lees dit, maar... Niet doen aan iedereen laten zien,’ herinnert de heer Roth zich, verwijzend naar eind 2013. Mijn kinderen hebben het niet eens gezien. Niemand heb het te zien. (foto: Michael Lewis voor Braganca)
Een paar weken later, Deadline Hollywood kopte Quentin Tarantino schort 'The Hateful Eight' op na verraadresultaten in scriptlekkage Meneer Roth was een toneelstuk aan het oefenen toen zijn telefoon ging, een woedende meneer Tarantino aan de andere kant.
Quentin was woedend , herinnert meneer Roth zich. En ik weet waarom. De film heeft een twist, en nu is dat verrassingselement volledig kapot. Dus hij heeft andere scripts klaar om te gaan, en was net als ' Fuck dat ’ en haalde er nog een uit de la. En we waren allemaal zo verdrietig, omdat we met hem wilden werken, en het was zo'n briljant stuk.
De oplossing voor dat specifieke mysterie - er worden veel vingers gewezen naar de vertegenwoordigers van meneer Dern, maar er is ook de mogelijkheid dat een assistent zonder naam een script zonder watermerk in een dwalende kopieermachine invoert - is waarschijnlijk veel minder bevredigend dan het lot van De Hatelijke Acht . Een live lezing van het script, aangekondigd als het enige optreden in de geschiedenis, veranderde in een beetje valse reclame toen de reactie van het publiek de koppige heer Tarantino van gedachten veranderde. De Hatelijke Acht , met veel aanpassingen aan het uitgelekte script, reed opnieuw.
De situatie was heel reëel. Quentin heeft niet zomaar last van bullshit. Maar daar kwam hij doorheen. Daar zijn we doorheen gekomen, zei meneer Roth, en die glimlach keerde terug op zijn gezicht. En hier zijn we.
***
Om Mr. Roth in te kijken De Hatelijke Acht is, in zekere zin, om te zien hoe een carrière de cirkel rond is. Om niet te zeggen dat zijn carrière voorbij is, niet bij lange na, maar de hoofdrol in een door Tarantino geschreven en geregisseerde film, een ensemblestuk dat zich afspeelt in een beperkte ruimte, sluit een lus af die begon toen Mr. Roth verscheen als Mr. Orange in Reservoir Honden , de derde film van Mr. Tarantino. De heer Roth was net 31 jaar oud toen het script van een relatief onbekende schrijver/regisseur over een misgelopen bankoverval op zijn schoot belandde, Reservoir Honden op de omslag geschreven.
Dat script krijgen? Heilige shit. Ik herinner me [ Reservoir Honden co-ster] Harvey Keitel die tegen me zei: 'Dit is goed, toch?' zei meneer Roth. Ik was zo geïnteresseerd in het spelen van Mr. Orange. Ik hield van het raadsel om een Engelsman te zijn, een Amerikaans personage te spelen, die zelf ook een personage speelt.
Het enige probleem? Toen ik drie films onder mijn riem kreeg, stopte ik met audities. Ik ben er rot in. Ik verloor banen door alleen maar auditie te doen, zei meneer Roth. Dus toen ik [Tarantino] ontmoette, was Harvey Keitel daar en ze wilden dat ik wat scènes voorlas. En ik dacht: 'Dat ga ik niet doen.' Ik hield mijn grond behoorlijk stevig vast.
Gelukkig - voor ons, voor Mr. Tarantino en omwille van Mr. Roths carrière - werd de grond die Mr. Roth zo stevig vasthield al snel een beetje wankeler.
Quentin en ik gingen naar een broodjeszaak op de Strip, dronken een biertje en een broodje en praatten over de [ Reservoir Honden ] script. Toen zijn we uiteindelijk naar deze pub gegaan. We dronken steeds meer en uiteindelijk zei ik: ‘Ik zal voor je voorlezen!’ Hij had het script niet, dus nu schrijven we regels op bierviltjes. We gingen naar 7-Eleven, kochten meer bier en liepen naar mijn flat waar ik het script had. Ik heb elk deel gelezen.
Dat is de enige keer dat ik in 25 jaar auditie heb gedaan, zei hij lachend.
Een vrijgevig persoon zou noemen ' De Hatelijke Acht' een tonale begeleider van ‘ Reservoir Honden ;' een meer botte waarnemer zou het dezelfde film in een andere setting kunnen noemen.
Honden zet de inwoner van Londen voor een publiek dat ofwel niet op de hoogte is van de uitgebreide pre-Amerikaanse cv van dhr. Roth, of gewoon niet in staat is om een VHS uit de jaren 90 te pakken te krijgen Rosencrantz en Guildenstern zijn dood met Mr. Roth en Gary Oldman in de titelrollen.
De heer Roth bevestigt de rol van Oswaldo Mobray in De Hatelijke Acht speciaal voor hem is geschreven en niet, zoals sommige critici hebben geschreven, niet-glorieuze bastaarden ’ Christoph Waltz. En op de een of andere manier lijkt dat passend. Een genereus persoon zou bellen De Hatelijke Acht een tonale metgezel Reservoir Honden ; een meer botte waarnemer zou het dezelfde film in een andere setting kunnen noemen.
Door beide descriptoren delen de twee films een bepaalde geest, onveranderd door de decennia ertussen, vooral voor Mr. Roth, energiek als altijd. Hoewel de kloof tussen de films een Oscar-nominatie heeft opgeleverd voor een ondersteunende rol in Rob Roy , een reis naar De planeet van de apen en een periode van drie jaar op tv, je kunt nog steeds diezelfde koortsige 31-jarige acteur zien die auditie hield met servetten op de Sunset Strip, degene die we voor het eerst ontmoetten, doodbloedend achterin Mr. White's auto .
Ik herinner me de set van Reservoir Honden , er klonk muziek door luidsprekers. We waren allemaal aan het lachen en stierven van het lachen tijdens de opnames, zei meneer Roth. Het was een gemoedelijke, ontspannen omgeving, maar het was geen circus. Nu loop je in [ Hatelijke Acht ], en je bent omringd door een verdomd circus. Maar we zijn nog steeds dezelfde jongens, we hebben het nu gewoon; we hebben de stukjes en beetjes om een veel grotere film te maken.
***
De heer Roth heeft veel meer zien evolueren dan alleen Quentin Tarantino in de loop van 33 jaar in de film - hij heeft ook de industrie zelf zien evolueren en dreigde af en toe van hem weg te glippen. Ten eerste, toen steden als New York, Atlanta en Montreal aanlokkelijke fiscale prikkels begonnen te bieden aan filmmakers, en Californië niet langer het laatste was van de filmproductie; meer recentelijk, toen spraakmakende acteurs vertrekken film zelf voor de groene en steeds groener wordende weiden van de televisie.
In 2009 schreef de heer Roth zich in om Dr. Cal Lightman te spelen - vreemd genoeg, een FBI-expert in bedrog - in FOX's Lieg tegen me . Dit was een tijd voordat Kevin Spacey ooit monoloog in een camera voor Kaartenhuis of Matthew McConaughey mopperde over tijd en draait maar door Echte detective ; een tijd waarin de gedachte die door de hoofden van meneer Roth ging was: Dit gaat mijn carrière beëindigen. (Foto:: Michael Lewis voor waarnemer)
Er was een duidelijke scheiding tussen film en televisie. Ik begon gefrustreerd met het schrijven, en de formeel karakter van dit alles, zei hij. En net toen de scripts steeds interessanter en surrealistischer werden en we een fantastische tijd begonnen te beleven, annuleerde FOX ons.
Ik vroeg me hardop af of meneer Roth dacht dat de filmindustrie uiteindelijk gewoon iets cruciaals miste. Dat is hij, beaamt hij, maar televisie is niet het antwoord.
Tegenwoordig weten mensen gewoon te veel; er is internet en er is een obsessie met mensen van het type filmster. En dat is jammer, zei meneer Roth. Film moet een magisch element hebben.
Slechts enkele dagen na ons gesprek vertrokken dhr. Roth, dhr. Tarantino en de cast van het ensemble voor een extravagante roadtour ter promotie van De Hatelijke Acht , terwijl prijsherkenning al binnenstroomt (het script, dat verdomde script dat bijna alles verpestte, bouwt al Oscar-buzz op). Uiteindelijk was het waargebeurde verhaal - een scriptlekkage, een woedende regisseur, een politieboycot - slechts zo substantieel als de verdampernevel van meneer Roth die de lucht in Los Angeles in dreef.
En dat is eigenlijk de werkelijke spanning die wordt veroorzaakt door te diep in de zaken van acteurs te duiken - niet dat er tegen je wordt gelogen, maar dat je tot de waarheid komt en ontdekt dat het minder interessant, minder magisch is dan wat er op de site staat. scherm.
Film is een paar uur om te ontsnappen ... ga op reis, zei meneer Roth, en dan ga je terug naar huis en doe je de was.
