Charlie Cox als Daredevil en Jon Bernthal als The Punisher in Marvel's Daredevil. (Foto: Patrick Harbron / Netflix) Ik heb het tweede seizoen van Marvel's Daredevil dezelfde dag drie zelfmoordterroristen doodden minstens 31 mensen en verwondden nog eens 300 in Brussel, België . Het is tegelijk ontnuchterend en een vreemd, vreemd gevoel om deze verwoestende, echte tragedie in je hoofd te hebben verweven met een stripreeks over een blinde man die zich verkleedt als de duivel om de misdaad te bestrijden. Het maakt een culturele moloch als Marvel ineens minuscuul in vergelijking. Het zet dingen op hun plek. Het is grappig- bijna grappig - dat in seizoen één Matt Murdock beschrijft wat hij ziet met zijn vier verhoogde zintuigen is een wereld in brand.
Want ik zie hetzelfde.
Als Brussel, of 9/11, of de Bataclan, of... de wereld in de afgelopen 100 jaar of zo heeft ons alles geleerd dat het leven, het echte leven, eng is; enger dan alles wat we zouden kunnen bedenken in een reeks komische panelen of Netflix-brokjes. Ja, de argumenten die je zeker zou zien als je Twitter nu zou openen Batman versus Superman zijn vervelend, maar ik zou zeggen dat we het superheldenmedium nu meer dan ooit nodig hebben, al is het maar voor een ontsnapping.
En... zelfs dat is niet waar. wij niet nodig hebben de super heldengenre, we hebben alleen helden nodig. Enige helden. Wanneer de media zoveel schreeuwen in een leegte, en alles is sirenes en anticipatie op de volgende schietpartij - of het nu een terrorist is, een officier van de wet of je eigen buurman die de trekker overhaalt - kan ik niet anders dan denken aan de opening naar Alan Moore's wachters . En om duidelijk te zijn, dat is angstaanjagend; de gedachte aan ons, verward en wanhopig, onze handen naar de hemel, schreeuwend, red ons. Waaghals ’s tweede seizoen presenteert een alternatief; zo niet een held dan een held-aangrenzend, ongeveer tien stappen links van wat goed of fout is - Frank Castle, the Punisher (gespeeld door De levende doden 's Jon Bernthal). Hij is niet wachters 's Rorschach, die ernaar verlangt om de roep om bescherming van de mensheid te beantwoorden door naar beneden te kijken en te fluisteren: Nee.
Zoals blijkt uit zijn allereerste Netflix-optreden, kijkt Frank Castle liever naar beneden, trekt hij aan het pistool dat hij aan zijn enkel had vastgemaakt en fluistert hij knal.
Dit is de centrale vraag om Waaghals 's tweedejaars uitje - wat is een held? Is het Matt Murdock als Daredevil, wiens morele kompas hem niet toestaat de criminelen die hij arresteert te doden, maar hem wel alle dierbaren laat vervreemden in het proces? Is het Frank Castle als de Punisher, die niet zo'n scrupules heeft om een kogel door de schedel van een misdadiger te schieten, maar wiens elke actie wordt aangespoord door de herinnering aan zijn overleden familie die in het vizier is gevangen?
Zou je 's nachts beter slapen, wetende dat je niet hebt gedood, of dat je de slechte hebt gedood om de goede te redden?
Ik heb een hoop kritieken gezien die Waaghals -altijd de donkere, broeierige neef van Marvel's zonnige Cinematic Universe - is overweldigend verschrikkelijk. En ho-ly-shit, die kritiek is niet verkeerd. Maar Jon Bernthal - bekend bij de meeste nerds als de jaloerse en broeierige Robin van Rick Grimes 'Batman - is de perfecte Punisher omdat er geen plezier is in zijn uitvoering. Er zijn geen van de alarmerend charmante eigenaardigheden van Vincent D'Onofrio's Wilson Fisk in Bernthal's Punisher (wanneer D'Onofrio uiteindelijk verschijnt, is hij letterlijk een enorme verademing).
In plaats daarvan is alles aan Frank Castle lelijk. Waar Daredevil elegant en gecontroleerd is - als je elke keer dat hij een backflip maakte, zou drinken, zou je dood zijn in aflevering drie - Castle is brutaal. Hij was niet getraind in mystieke vechtsporten. Hij is gewoon een voormalige marinier met een scheur in zijn schedel en een wraaklijst die zich uitstrekt van Midtown tot K'un L'un. Vergelijk de eenmalige gangscène van Daredevil's eerste seizoen, of de langere variatie vanaf seizoen twee , naar het gevecht in de gevangenisgang van Frank Castle uit aflevering 9, Seven Minutes in Heaven. Waar de scènes van Murdock adembenemend zijn vanwege hun technische karakter, is Castle's ongemakkelijk in zijn geweld - alle geslepen schachten en gebroken botten. 
Jon Bernthal als Frank Castle in Marvel's Daredevil .(Foto: Patrick Harbron / Netflix)
En toch, zijn beide karakters niet gewoon twee kanten van dezelfde bloedige medaille? Het is verontrustend hoe verleidelijk De methoden van Frank Castle zijn. Je raakt ze, ze staan weer op, vertelt Castle aan Murdock in aflevering 3, New York's Finest. Ik raak ze, ze blijven liggen.
En is dat niet de kern van alles, voor de helden die we bewonderen, voor het nieuws waar we naar kijken, voor de presidentskandidaten waar we op stemmen? Wij willen resultaten . En Frank Castle biedt resultaten die u kunt meten, zij het vanaf het einde van een sluipschutterskijker. Zelfs Karen Page van Deborah Ann Woll - die eerlijk gezegd misschien wel de laatste echt goede persoon in deze show is - kan de Punisher niet volledig veroordelen. Want wie kan er uiteindelijk tegenin gaan? resultaten ? Frank Castle treft misdaad en misdaad wordt niet zes maanden later uit de gevangenis vrijgelaten.
En aan de andere kant - dat is angstaanjagend. Aan ons. Aan Matt Murdock. Waar eens de verklaringen van Charlie Cox over gingen? Mijn stad! en Mijn missie! waren doorspekt met puur vertrouwen, dit is iets anders. In elk frame zie je hoe Murdock zichzelf bereidde om alles te geloven wat hij zegt, dat zijn manier - de manier met een morele code en zonder kogels - nog steeds de juiste manier is.
Vreemd genoeg lijkt de show zelf op het eerste gezicht een definitief standpunt in te nemen over het onderwerp. In de eerste aflevering schakelt Castle een hele Ierse bende uit met een machinegeweer. In de finale staat hij op een dak leden van de Hand af te peuzelen. Er is absoluut niets veranderd, behalve de soundtrack. De Ierse maffiahit wordt voorafgegaan door een langzaam, kruipend geluid, het soort dat gewoonlijk wordt gereserveerd voor de nadering van de monsterantagonist van een horrorfilm, terwijl het laatste gevecht wordt aangedreven door een stijgende score, het type dat je hoort wanneer de Avengers zich verzamelen.
Nou en? Wat is de afhaalmaaltijd? Hebben we tegen het einde van het seizoen The Punisher geaccepteerd als de gerechtigheid die we vandaag nodig hebben - volledige stop, volledige maat, geen terugkeer? Verleidelijk, maar nee. Wat Waaghals doet door ons de andere kant van het spectrum te laten zien, benadrukt wat er in het midden ligt. Want wat is er tussen een door woede gedreven geweermoer en een rechtvaardige ninja met superzintuigen? Ons.
Het nieuws kijken. Zet een presidentieel debat aan. Blader door Twitter. Blijf op de hoogte van het nieuws uit België en het nieuws van de straat en weet dat het oké is om bang te zijn. Maar kies geen kant. Wees geen Punisher of een Daredevil. Wees iets in het midden. Wees jij.
Wanneer Karen Page arriveert op het toneel van de climax van seizoen twee, beantwoordt ze de vraag wat er gebeurt met een schijnbaar wegwerpregel: het zou het einde kunnen zijn van burgerwachten in New York. Maar ze heeft gelijk. Per aflevering tien de agenda's van iedereen van Daredevil tot de Punisher tot Elektra tot Stick zijn zo ver afgeweken van het beschermen van de stad en in een regelrechte overlast, grenzend aan een bedreiging. Het is een vraag die gesteld wordt sinds iemand voor het eerst het woord super naast het woord held plaatste, van Daredevil tot Superman tot Batman tot etc etc tot in het oneindige - beschermt iemand ons echt tegen het kwaad als hij of zij dat kwaad überhaupt naar ons heeft gebracht?
Daarom is Karen's late voice-over vermomd als: New York Bulletin York verhaal - hoewel cheesy, en niet echt hoe artikelen werken - is nog steeds een perfect einde aan Waaghals seizoen twee:
Kijk in je eigen ogen en zeg me dat je niet heldhaftig bent. Dat je de dingen waar je het meest om gaf niet hebt doorstaan, of geleden of verloren. En toch ben je hier...
Het nieuws kijken. Zet een presidentieel debat aan. Blader door Twitter. Blijf op de hoogte van het nieuws uit België en het nieuws van de straat en weet dat het oké is om bang te zijn. Maar kies geen kant. Wees geen Punisher of een Daredevil. Wees iets in het midden. Wees jij. Dat is de afhaalmaaltijd. Niet dat we grenzen moeten overschrijden. Niet dat we bovenmenselijke terughoudendheid moeten tonen. Maar dat is het meest heroïsche wat je kunt doen... zien , om in een wereld die in brand staat te leven, en toch te blijven vechten.
